Pierwsza encyklika Papieża Franciszka zaczyna się od słów Lumen fidei – „Światło wiary”. Zaprezentowany dziś w Watykanie dokument Ojciec Święty podpisał 29 czerwca, w uroczystość Apostołów Piotra i Pawła. Jego pomysł i pierwotny kształt wywodzą się z poprzedniego pontyfikatu. Tak pisze o tym Franciszek w swojej pierwszej encyklice:

„Te refleksje na temat wiary — zgodne z tym wszystkim, co Magisterium Kościoła powiedziało o tej cnocie teologalnej — pragnę dołączyć do tego, co Benedykt XVI napisał w encyklikach o miłości i nadziei. Prawie skończył on pracę nad pierwszym szkicem encykliki o wierze. Jestem mu za to głęboko wdzięczny i w duchu Chrystusowego braterstwa przejmuję jego cenne dzieło, dodając do tekstu kilka przemyśleń. Następca Piotra, wczoraj, dziś i jutro, jest bowiem zawsze wezwany do utwierdzania braci w tym niezmierzonym skarbie, jakim jest wiara, którą Bóg daje jako światło na drodze każdego człowieka” (Lumen fidei, 7).

Czcigodni Bracia w biskupstwie i kapłaństwie!
Drodzy bracia i siostry!

Dziękuję Wam, że przybyliście tak licznie na tę ostatnią audiencję. Dziękuję z serca! Jestem naprawdę wzruszony i widzę żywy Kościół. Myślę, że musimy podziękować również Stwórcy za piękną pogodę, którą nam dał w ten wciąż zimowy czas.

Podobnie jak apostoł Paweł w usłyszanym przed chwilą tekście biblijnym, również ja czuję w sercu, że powinienem podziękować Bogu, który prowadzi Kościół i sprawia, że on rośnie, który sieje swoje Słowo i w ten sposób karmi wiarę swego Ludu. W tej chwili moje serce rozszerza się i pragnę objąć cały Kościół rozproszony po świecie. Dziękuję Bogu za „wieści”, jakie w tych latach posługi Piotrowej mogłem otrzymać odnośnie do wiary w Pana Jezusa Chrystusa i miłosierdzia, które prawdziwie krąży w ciele Kościoła i sprawia, że żyje on w miłości oraz nadziei, otwierającej nas i ukierunkowującej ku pełni życia, ku ojczyźnie w Niebie.

Wiara chrześcijańska jest wolną odpowiedzią, jakiej człowiek udziela Bogu objawiającemu się w Jezusie Chrystusie. Taka odpowiedź jest jednak niemożliwa bez Bożej łaski. Katechizm stwierdza: „Wiara jest darem Bożym, cnotą nadprzyrodzoną wlaną przez Niego” (KKK 153). Jednocześnie Katechizm podkreśla, iż wiara nie jest przeciwna „ani wolności, ani rozumowi ludzkiemu” (KKK 154). Łaska Boża bowiem nie ogranicza nas, ale – na odwrót – otwiera przed nami nowe możliwości. Innymi słowy, żywa relacja z Bogiem czyni nas bardziej osobami ludzkimi, wolnymi i odpowiedzialnymi.

Mówimy: „Wierzę” albo „Nie wierzę”. Ale jak właściwie rozumiemy słowo „wierzyć”? Katechizm wskazuje nam, że akt wiary „ma podwójne odniesienie: do osoby i do prawdy” (KKK 177). Najważniejsza jest jednak relacja osobowa. Istota wiary polega bowiem na osobowym przylgnięciu człowieka do Boga, a nie na powtarzaniu sformułowań, nawet jeśli są prawdziwe, na temat Boga.

Zapraszam do przeczytania bardzo ciekawego artykułu na temat charyzmatów w tak trudnej posłudze jaką jest uwalanianie od działań złych duchów.  Jest to oczywiście przypomnienie tego artykułu, ale jest on bardzo ważny, tym bardziej, że co raz więcej pracy mają księża egzorcyści - rośnie liczba przypadków opętań, dręczeń przez złego ducha. Wielu ludzi nadal lekceważy sobie zagrożenia płynące z różnych praktyk związanych z magią, okultyzmem, wróżbiarstwem i innymi formami, które ściągają zło na człowieka. Pojawia się też wielu uzdrowicieli, "świeckich egzorcystów", którzy często nie mając doświadczenia a tym bardziej zgody biskupa próbują leczyć ludzi z różnych stanów dręczeń  czy też przeprowadzać egzorcyzmy nad ludźmi.  Warto więc poświęcić troszkę czasu, aby zapoznać się z tym tekstem i dowiedzieć się jak ważne są charyzmaty przy pełnieniu tak ważnej posługi jaką jest posługa księży egzorcystów.  (redakcja serwisu V.A.D)

Zadanie interpretacji Pisma Świętego i Tradycji zostało powierzone Magisterium Kościoła, czyli biskupom będącym w komunii z następcą Piotra. Urząd Nauczycielski Kościoła nie pełni jednak swej misji w oderwaniu do Ludu Bożego, ale jest narzędziem, przewidzianym przez Boga, by lepiej rozumieć działanie Ducha Świętego wobec całego Kościoła.

Tradycja i Pismo Święte są dwoma drogami przekazywania Bożego Objawienia. Nie tworzą one jednak jakiejś statycznej, ustalonej raz na zawsze w jednym kształcie rzeczywistości, ale – jako że zostały powierzone wspólnocie Kościoła – są strzeżone, głoszone i praktykowane na coraz to nowe sposoby, przy jednoczesnym zachowaniu wierności nauczaniu Apostołów.
Wierność wierze Apostołów, aby nie zdegradować się do powtarzania tych samych formuł bez rozumienia ich znaczenia, wymaga ciągłej interpretacji. Musimy podejmować wysiłek wyrażania tajemnic wiary w odpowiednim dla słuchaczy języku. Interpretowanie Pisma Świętego i Tradycji nie tylko nie zagraża ponadczasowej ważności dogmatów, ale – wręcz przeciwnie – jest warunkiem sine qua non wiernego przekazywania wiary kolejnym pokoleniom w każdej epoce i kulturze.

„Myśmy poznali i uwierzyli miłości, jaką Bóg ma ku nam” (1J 4, 16)

Drodzy Bracia i Siostry!

Obchody Wielkiego Postu w kontekście Roku Wiary stanowią dla nas cenną sposobność do medytowania nad relacją między wiarą a miłością – między wiarą w Boga, w Boga Jezusa Chrystusa, i miłością, która jest owocem działania Ducha Świętego i prowadzi nas drogą poświęcenia się Bogu i innym ludziom.

Przekazywanie Bożego Objawienia dokonuje się na dwa sposoby: poprzez Tradycję i poprzez Pismo Święte. Te dwa sposoby – jak naucza nas Katechizm – „ściśle się ze sobą łączą i komunikują” (n. 80).

Kościół uważa Biblię za najwyższą normę wiary. Pismo Święte nie jest bowiem jedynie głębokim tekstem religijnym, ale zostało spisane pod natchnieniem Bożym. I jako takie jest wolne od jakiegokolwiek błędu w tym wszystkim, co dotyczy naszego zbawienia. Oznacza to, że w tekstach biblijnych możemy znaleźć jakieś nieścisłości historyczne lub geograficzne, będące wynikiem ograniczeń autora ludzkiego, ale prawda, którą autor Boski Biblii chciał nam objawić w celu naszego zbawienia, pozostaje bez błędu.

Tradycja

Chrześcijanie wyznają, że Bóg, objawiony w osobie i w historii Jezusa z Nazaretu, „pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy” (1 Tm 2,4). Trzeba zatem, aby orędzie Jezusa było przekazywane wszystkim pokoleniom na całym świecie.

Katechizm przypomina, że Ewangelia rozprzestrzeniła się na dwa sposoby: ustnie i pisemnie, to znaczy poprzez przepowiadanie apostołów i poprzez natchnione pisma, które tworzą Biblię. Trzeba zauważyć, że przepowiadanie poprzedza Pismo święte, choć z kolei znalazło w nim swój doskonały wyraz, „najwyższą normę” wiary.

Potrzebujemy Objawienia

W poprzednim rozważaniu powiedzieliśmy za Katechizmem, że „naturalnym światłem rozumu ludzkiego można z rzeczy stworzonych w sposób pewny poznać Boga” (KKK 36). Ta możliwość nie zawsze jednak zostaje zrealizowana. Papież Pius XII stwierdza, że człowiek napotyka na wiele trudności w poznaniu Boga, wynikających m.in. „ze złych skłonności spowodowanych przez grzech pierworodny” (KKK 37).

Ale nie tylko z tego powodu człowiek potrzebuje, aby Bóg sam mu się objawił. Naturalne poznanie Absolutu, nawet jeśli możliwe, jest ograniczone, i nie wynika z niego, czy i jaki plan ma Bóg wobec człowieka. Trzy podstawowe prawdy naszej wiary: Trójca Święta, Wcielenie i dar Łaski, nie mogą być wydedukowane ze stworzenia. Tylko Bóg mógł nam je objawić.