Mt 12, 38-42

Na sądzie ostatecznym przeciw ludziom przewrotnym świadczyć będą ci, którzy nie widząc znaków i cudów Jezusa, jedynie słysząc Jego proroków i wysłanników, nawracali się i uwierzyli. Oni będą świadczyć przeciw tym, co widząc znaki czynione przez Jezusa, widząc znaki z Nieba, pozostają głusi i ślepi. Sami wybierają swój los. A ich głuchota i ślepota z wyboru będą ich łańcuchem z kulą trzymająca w więzieniu piekła.

Faryzeusze i uczeni w Piśmie odeszli z twarzami nieruchomymi, z sercami zimnymi, z umysłami przewrotnymi już knującymi, jak zgładzić Jezusa. Im nawet znak Jonasza nie wystarczy.

XXXIII Tydzień Okresu Zwykłego, Rok C


Ap 18, 1-2. 21-23; 19, 1-3. 9a; Ps 100 (99), 1-2. 3. 4-5 (R.: por. Ap 19, 9a); Łk 21, 28; Łk 21, 20-28


W końcowym okresie nauczania w Jerozolimie, krótko przed aresztowaniem, Jezus kontynuuje wyjaśnianie okoliczności związanych ze zniszczeniem Jerozolimy oraz swoim powrotem na ziemię. Aż do Jego powtórnego przyjścia wytrwali uczniowie będą chronieni przed ludźmi, którzy ich potępiają i prześladują z powodu ich wiary w Niego.

XXXIII Tydzień Okresu Zwykłego, Rok C


Ap 5, 1-10; Ps 149, 1-2. 3-4. 5-6a i 9b (R.: por. Ap 5, 10); Ps 95, 8ab; Łk 19, 41-44


Nazwa Jerozolima oznacza Pokój, Miasto Pokoju. Pokój Boży to skutek pojednania z Bogiem, czyli usprawiedliwienia i zbawienia dostępnego przez wiarę. Do Jerozolimy zbliża się Boży Mesjasz, zwiastujący pokój, Jego przeciwnicy już przygotowują się do ograniczenia Jego wpływu w mieście. Ponieważ zaliczą Go do grona wielu mesjaszów pojawiających się w Jerozolimie co roku. Proroczy opis upadku Jerozolimy wskazuje, że przywódcy religijni zbierają żniwo błędu popełnionego nie tylko przez siebie, lecz również swoich poprzedników, wraz ze wszystkimi dotkliwymi tego konsekwencjami.

XXXII Tydzień Okresu Zwykłego, Rok C


Ez 47, 1-2. 8-9. 12; Ps 46 (45), 2-3. 5-6. 8-9 (R.: por. 6); 1 Kor 3, 9b-11. 16-17; 2 Krl 7, 16; J 2, 13-22


Czytając ten fragment Ewangelii należy również pamiętać, że Kościół jest wspólnotą wszystkich wierzących,a dusza to świątynia Boga. Za każdym razem jednak zatrzymujemy się przed duszą, która swoją postawą, zachowaniem lub choćby myślami, narusza świętość, czystość całego Kościoła, uderza w niego osłabiając go.

XXX Tydzień Okresu Zwykłego, Rok C


Ef 4, 32-5, 8; Ps 1, 1-2. 3. 4 i 6 (R.: por. Ef 5, 1); J 17, 17ba; Łk 13, 10-17



Grzech pierworodny wykrzywił obraz świata w naszych sercach. Więc nie wszystko, co złe spostrzegamy rzeczywiście jako zło. Ulegamy temu złu, wybieramy je codziennie, a jednocześnie buntujemy się przeciwko cierpieniu, które dotyka nas, jako konsekwencja wyboru zła. My jednak tego nie widzimy. To właśnie bunt nie pozwala nam spojrzeć obiektywnie, w związku z tym, nadal nie dostrzegamy przyczyn takiego stanu rzeczy i bardziej pogrążamy się w kolejnych wyborach zła.

XXIX Tydzień Okresu Zwykłego, Rok C


Ef 2, 1-10; Ps 100 (99), 1-2. 3. 4-5 (R.: por. 3cd); Mt 5, 3; Łk 12, 13-21



Chciwość nie jest obca ludzkiej duszy. Chęć gromadzenia sobie zapasów, chęć nabywania ciągle nowych rzeczy, chęć „zabezpieczenia się” na przyszłość, chęć posiadania więcej i więcej. To jest również w nas.  Nie jesteśmy wolni od żadnych słabości.

Co takiego jest złego w gromadzeniu sobie zapasów? W byciu „zapobiegliwym”? Otóż dusza najmniejsza ma przede wszystkim zajmować się Bogiem. Jej serce ma trwać przy Bogu. Matka Najświętsza składa dusze najmniejsze u stóp Krzyża, by adorowały Jezusa Konającego. Serca nasze mają całe należeć do Jezusa. Nieustannie zajmować się Jego cierpieniem. Rozważać je, jednoczyć się z nim. Przyjmować je.

XXVII Tydzień Okresu Zwykłego, Rok C


Gal 1, 6-12; Ps 111 (110),1-2. 7-8. 9 i 10c (R.: 5b); Łk 10, 25-37; Łk 10, 25-37


Uczony w Prawie dobrze znał swoją dziedzinę: doskonale wiedział co jest najważniejsze. Wiedział, że trzeba kochać Boga i bliźniego. Wiedział też, że nie jest to takie łatwe, zwłaszcza, jeśli chodzi o bliźniego. I dlatego próbował znaleźć dla siebie okoliczność łagodzącą, czy wręcz zwalniającą od zachowania Prawa. „Nie wiem, kto jest moim bliźnim, więc nie mogę być za dobry, bo a nuż wyświadczę przysługę komuś, komu nie muszę? Na wszelki wypadek będę więc powściągliwy w dobroci.”

XXVI Tydzień Okresu Zwykłego, Rok C

Job 9, 1-12. 14-16; Ps 88 (87), 10bc-11. 12-13. 14-15 (R.: 3a); Flp 3, 8-9; Łk 9, 57-62

Głoszenie królestwa Niebieskiego odbywać się będzie poprzez nasze postawy, sposób życia, myślenia, mówienia. Całymi sobą świadczyć o nim będziemy. W nas ludzie będą widzieć Boga, Jego królestwo. Za naszym świadectwem pójdą. Tak, jak świadkami królestwa są święci. Tak jak o królestwie Niebieskim świadczył Nasz Papież Jan Paweł II. Był wielkim świadkiem Boga i Jego miłości oraz miłosierdzia. Jest wielu świadków świeckich. Mamy przecież pośród nas świętych, którzy żyli w rodzinach lub samotnie. Ich życie przebiegało zwyczajnie, a jednak przez nich Bóg rozlewał łaskę miłości. Bo odpowiedzieli na powołanie i poszli za głosem Boga.

XXVI Tydzień Okresu Zwykłego Rok C


Job 1, 6-22; Ps 17 (16), 1. 2-3. 6-7 (R.: 6b); Mk 10, 45; Łk 9, 46-50



Wielkość ucznia Jezusa jest tym większa, im większe jest jego poddanie się Bogu. Patrząc na radosne dziecko, pokorne i poddane swoim rodzicom, rozumiemy rolę uczniów Jezusa w świecie. Osiągną więcej, będąc sługami, niż panami. Kto przyjmuje Jezusa jak dziecko, przyjmuje Boga, który go posłał. O znaczeniu człowieka wierzącego i jego pozycji w Jego królestwie, decyduje Bóg.

XXIII Tydzień Okresu Zwykłego, Rok C


1 Kor 5, 1-8; Ps 5, 5-6a. 6b-7. 12 (R.: por. 9a); J 10, 27; Łk 6, 6-11


Jezus w szabat ożywił martwą rękę człowieka, objawił chwałę i moc Boga. Uczynił szabat wielu uczestników nabożeństwa w synagodze, może najlepszym w ich dotychczasowym życiu. Ożywiła się ich wiara, wzrosło zaufanie do Boga. Ich dusze zostały pociągnięte ku prawdzie i temu, co dobre. Być może rozpoznali już, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym.