VII Tydzień Okresu Wielkanocnego, Rok C

Dz 20, 28-38; Ps 68 (67), 29-30. 33-35a. 35b-36bc (R.: por. 33a); J 17, 21; J 17, 11b-19

Uczniowie wysłani do świata zostali objęci modlitwą Jezusa. Ojciec ma ich otoczyć opieką w dniach zbliżającej się próby ich wiary i dojrzałości.
Jezus zdaje Ojcu raport: “zachowywałem ich w imieniu Twoim”, “ustrzegłem ich”, “przekazałem im Twoją naukę”. Przygotowani są do służby w świecie. Zostali z tego świata wyodrębnieni do nowej wspólnoty ludu Bożego. Wyrwani ze świata deprawacji, niewiary i wrogości. Nie zostali jednak oddzieleni od ludzi, lecz byli jak Jezus, który nie jest ze świata, a zbliżył się do życia tak wielu ludzi, umiłował ich i miał pośród nich przyjaciół.

Bóg uświęcił swój lud izraelski, czyli oddzielił go od narodów, nadając mu Prawo. Naśladowcy Jezusa zostali oddzieleni od świata, ale nie od narodów.
Jezus był pasterzem uczniów, stracił jednego z nich, Judasza. On nie poznał prawdy, nie zrozumiał tego, kim jest Jezus. Judasz oddalił się od owczarni, jak apostata. Uczeni żydowscy pisali o takich ludziach, że ich los jest gorszy niż pogan, którymi Judejczycy pogardzali. Radość uczniów, gdyby miała się opierać na jedności uczniów nie byłaby pełną. Pełną jest radość Jezusa oparta na wierności Ojca. Uczniowie mają wziąć tę radość, czyli ufnie oprzeć się na Ojcu, który wysłucha każdą ich prośbę, nie tylko w najbliższych dniach.

Władca świata, Zły nie miał wpływu na Jezusa, ale uczniowie Jezusa muszą być strzeżeni przed Złym. Uczniowie już nie są ze świata, ale przynajmniej w określonych warunkach i okolicznościach znajdują się w zasięgu jego wpływu. Uświęcenie jest przeciwwagą dla działania Złego. Dziełem Złego są występki i grzechy. Dziełem Ducha Świętego, który zostanie posłany do uczniów jest uświęcenie i objawianie w swoim życiu świętości Jezusa, pomimo presji świata i Złego.

Jezus dawał świadectwa o tym, co widział i słyszał u Ojca. Teraz, gdy uczniowie przyjęli już słowa wypowiedziane przez Jezusa, posiadają prawdę i zostają posłani, by złożyć świadectwo światu.