Życie w biegu, w natłoku informacji, w ciągłym stresie, kiedy nasze myślenie ogranicza się często do tego, co trzeba kupić, jakie rachunki zapłacić lub czego się nauczyć, sprawia, że popadamy w monotonię. Stajemy się powierzchowni, wręcz obojętni, a często także niemoralni, opierając się tylko na sobie, na własnej wiedzy.

Wiedza bez sumienia prowadzi do ruiny naszej duszy” – tak mówił św. Jan Bosko, którego 200. rocznicę urodzin obchodziliśmy 16 sierpnia br. A czy dziś szukamy okazji do wgłębiania się we własne sumienie? Jak w ogóle je kształtować? Skąd czerpać wzorce?

Przykre a nawet szokujące, ale niestety prawdziwe. Nie można zaprzeczyć, że takie właśnie stwierdzenia goszczą w naszym polskim, jeszcze katolickim społeczeństwie. Często takie stwierdzenia padają w sytuacji, gdy kobieta dowiaduje się o ciąży – niezaplanowanej, niespodziewanej, przy trudnych warunkach życia. Wtedy też kobieta pod wpływem emocji, chwilowego uniesienia wypowiada tak przykre stwierdzenia. Nie zawsze jednak takie stwierdzenia wiążą się z warunkami życiowymi, co raz częściej takie właśnie stwierdzenia padają w środowiskach usytuowanych, o dobrych warunkach materialnych, finansowych.

Wychowanie to podstawowa forma miłości dorosłych do dzieci.

1. Dzieci potrzebują wychowania

Jednym z groźnych obecnie zjawisk jest rosnąca liczba rodziców, którzy rezygnują z solidnego wychowywania dzieci. Tendencja ta wynika z kierowania się w pedagogice zawężonym i nierealistycznym spojrzeniem na człowieka, w którym przecenia się możliwości dzieci i młodzieży, a ignoruje się ich słabości i potrzebę pracy nad sobą. Wielu rodziców wierzy w spontaniczną samorealizację swoich pociech, w „wychowanie” bez stresów czy też w wychowanie poprzez… brak wychowania (antypedagogika). Uchylanie się przez rodziców od zadań wychowawczych bywa również uzasadniane przekonaniem, że wychowanie to niepotrzebne stresowanie dzieci i młodzieży, albo narzucanie im zbędnych norm moralnych czy zasad postępowania. Niektórzy rodzice myślą, że jeśli wychowają swoje dzieci na dobrych ludzi, to będą one bezradne wobec ludzi złych i pozwolą się krzywdzić. Takie obawy wynikają z mylenia dojrzałości z naiwnością. Jeśli rodzice wychowają swoje dzieci w mądry sposób, czyli na wzór Jezusa, to one nikogo nie będą krzywdzić, ale też nie pozwolą na to, by ktoś je krzywdził, gdyż - podobnie jak uczynił to Jezus przed żołnierzem, który Go uderzył – będą umiały stanowczo się bronić.

Przekazywanie wiary dzieciom w rodzinie w doświadczeniu Drogi neokatechumenalnej

Droga Neokatechumenalna istnieje i rozwija się w życiu Kościoła od lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku a w Polsce została zapoczątkowana w roku 1975. Zakładam więc, że rzeczywistość tej Drogi jest dla większości znana i nie ma potrzeby szerszego wyjaśniana jak ona powstała i na czym polega życie we wspólnotach neokatechumenalnych. 
Chciałbym więc tylko przypomnieć, że Droga Neokatechumenalna jest jedną z form katechumenatu pochrzcielnego. Z tego czym jest Droga Neokatechumenalna wynika między innymi wielka troska o przekazywanie wiary dzieciom w rodzinie jaka przejawia się w życiu wspólnot neokatechumenalnych.

Niech żyje Święty Trójjedyny Bóg w sercach naszych i w sercach wszystkich ludzi!

św. Arnold Janssen

 
Drodzy Przyjaciele Misji

Dziękuję bardzo za modlitwy i za włączenie się we wspólną akcję budowania przedszkola w Lindzie. Zebraliśmy już pierwsze środki pieniężne głównie za sprawą przyjaciół skupionych wokół ASBIRO, które pozwolą nam na wybudowanie fundamentów.

Budowa ruszy w styczniu 2013 r. W tym czasie przyjedzie z Polski pierwsza grupa wolontariuszy na jeden miesiąc, by pomóc nam w budowie. Razem z parafianami mamy w planie wykopać i postawić fundamenty budynku o długości 62 x 8 m. Na tym etapie wszystkie prace budowlane będą wykonane we własnym zakresie.

Wstęp

 
Wprowadzanie dzieci i młodzieży do wspólnoty Kościoła to – obok wychowania do małżeństwa i rodziny - istotny wymiar wychowania chrześcijańskiego. Wynika to z integralności i realizmu wychowania zgodnego z zasadami Ewangelii. Obok małżeństwa i rodziny, to właśnie Kościół, czyli wspólnota wierzących w Chrystusa, stanowią podstawową wspólnotę, która uczy młode pokolenie życia według wskazań Ewangelii oraz naśladowania Chrystusa, który w każdym pokoleniu ma najlepszy pomysł na życie człowieka. Celem niniejszego opracowania jest wskazanie podstawowych zasad dotyczących wychowania młodego pokolenia w miłości do Kościoła w kontekście wrogiego wobec chrześcijaństwa ateistycznego liberalizmu, który stanowi fundament dominującej obecnie cywilizacji na naszym Kontynencie.