"W Prusach jest słynne miejsce, które wzięło nazwę od lipy, bo od dawna stała w tym miejscu rozłożysta lipa, a na niej - prawie z pierwszym posiewem chrześcijaństwa w Prusach-pojawiła się figurka Matki Bożej z Dzieciątkiem, dzieło rąk Boskich"-tak napisał o świętolipskiej bazylice Michał Ciaritus, kronikarz z XVII wieku. Nie byłoby tego tonącego w zieleni sanktuarium, gdyby nie owa cudowna figura. Jak głosi legenda, wyrzeźbił ją w ciągu jednej nocy skazaniec czekający na wyrok śmierci w kętrzyńskim więzieniu..Tak żarliwie prosił  o wstawiennictwo Matkę Bożą, że nie tylko mu się ukazała, ale i wręczyła narzędzia, życząc sobie, aby odtworzył Jej postać. Skazaniec wypełnił polecenie, o świcie figura była gotowa, a oszołomieni jej pięknem sędziowie wypuścili więźnia na wolność. Ten w podzięce za pomoc powiesił niewielką rzeźbę na lipowym drzewie w drodze między Kętrzynem a Reszlem.

Dzisiaj w Kościele Katolickim obchodzimy Uroczystość Matki Bożej Wspomożenia Wiernych. W związku z tym zapraszam wszystkich Czytelników do Sanktuarium właśnie pod tym wezwaniem oraz przed cudowny obraz właśnie Matki Bożej Wspomożenia Wiernych.

Pełnej wymowy nabrało to wezwanie po zwycięstwie nielicznych wojsk chrześcijan nad potężną flotą turecką na wodach Morza Śródziemnego pod Lepanto w 1571 r. Nabożeństwo ku czci Maryi tytułowanej tym imieniem, ugruntowało się z okazji triumfu wojsk dowodzonych przez Jana Sobieskiego pod Wiedniem w 1683 r., apogeum osiągnęło zaś w chwili uwolnienia papieża Piusa VII z niewoli napoleońskiej 24 maja 1814 r. Na znak wdzięczności za swe ocalenie ustanowił tenże następca św. Piotra święto Wspomożenia Wiernych.
Wielkim apostołem i szerzycielem tego nabożeństwa stał się niezwykły wychowawca, św. Jan Bosko, a w ślad za nim Rodzina Salezjańska, którą powołał do życia.

Największym skarbem Jasnej Góry jest Cudowny Wizerunek Matki Bożej. Dzięki niemu Jasna Góra stała się w XV w. jednym z największych sanktuariów maryjnych w Polsce. Faktu, dlaczego tak się stało, nie wyjaśnia ani legenda, która przypisuje autorstwo ikony św. Łukaszowi Ewangeliście, ani protekcja królewskiej pary - Jadwigi i Władysława Jagiełły. Przyczyna niezwykłości tego miejsca musi być głębsza, ale należy podkreślić, że na Jasnej Górze nigdy nie odnotowano żadnych objawień maryjnych, jak to miało miejsce w innych sanktuariach. Siłą i tajemnicą, które do stóp Pani Jasnogórskiej przyciągają pielgrzymów, jest Jej Cudowny Obraz. Bez niego Jasna Góra byłaby tylko zbiorem budynków, pamiątek i dzieł sztuki, być może pięknym i bogatym, lecz martwym muzeum.

Najstarszy opis wizerunku Matki Bożej podaje Jan Długosz w Liber Beneficiorum: „Obraz Maryi Najchwalebniejszej i Najdostojniejszej Dziewicy i Pani, Królowej świata i Królowej naszej (...) wykonany dziwnym i rzadkim sposobem malowania (...) o przeładnym wyrazie twarzy, która spoglądających przenika szczególną pobożnością - jakbyś na żywą patrzył”. Malowidło zalicza się do typu przedstawień określanego mianem Hodegetrii. Nazwa ta oznacza „Tę, która prowadzi”. Ukazuje Maryję jako Matkę Boga, ale też Matkę każdego człowieka.

Uroczystej koronacji NMP w dniu 12.09.1999 roku.Powtórnej koronacji w dniu 7.09.2014 r. W Sanktuarium Maryjnym czczony jest cudowny obraz Matki Bożej Gdowskiej. Przez siedem wieków, za Jej pośrednictwem doznawano tu licznych łask. Malowany na desce obraz powstał w XIV w. Modlił się do niego król Władysław III Warneńczyk. Obraz ten spłonął podczas wielkiego pożaru kościoła w roku 1705. Kilka lat później, z fundacji Lubomirskich, odtworzono z pamięci średniowieczny wizerunek Maryi, wykonując go w naturalnej wielkości. Szczegółowy opis 300-letniej dziś kopii obrazu, znajduje się w publikacji T. Kuliga „Sanktuarium Matki Bożej Gdowskiej”.

Namalowana na płótnie przyklejonym do deski postać Maryi, jeszcze pod koniec baroku została okryta pozłacaną sukienką wyrzeźbioną w drewnie. Z czasem nad głową Matki Bożej pojawiła się korona.

Obraz Matki Bożej Odporyszowskiej jest namalowany na desce lipowej o wymiarach 240x130 cm. Z którego wieku ten obraz pochodzi i kto go namalował, trudno dziś dociec. Nie dająca się dostatecznie udokumentować źródłami pisanymi miejscowa tradycja przekazuje, że co najmniej od 400 lat obraz ten jest znany i nadzwyczaj czczony w Odporyszowie. Przedstawia on Matkę Bożą trzymającą Dzieciątko na ręku. Najświętsza Maryja Panna ma na sobie ciemno - czerwoną sukienkę i zarzucony zielony płaszcz za złocistymi gwizdami. W prawej ręce trzyma berło oparte o ramię, lewą zaś obejmuje Dzieciątko Jezus. Twarz Najświętszej Panienki jest pełna słodyczy, dobroci i łagodności. Wyraziste i piękne oczy zdają się patrzeć z macierzyńską czułością na modlący się przed Jej Obrazem lud.

U dołu Obrazu, po obu Jego stronach widoczne są dwie postacie. Po prawej stronie stoi Św. Stanisław, a po lewej Św. Wojciech, biskupi i męczennicy, patronowie naszego narodu. Postacie Maryji i Jezusa otacza sześć główek aniołów. To razem z nimi we wspaniałym tryptyku, króluje Matka Boża Odporyszowska.

W kościele pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Piekoszowie w ołtarzu głównym znajduje się cudowny obraz Matki Bożej Miłosierdzia. 21 maja 1705 r., w święto Wniebowstąpienia Pańskiego z obrazu w piekoszowskim kościele popłynęły krwawe łzy. To niezwykłe zjawisko dało początek kultowi Matki Bożej Piekoszowskiej.

Dzieło malarskie o wymiarach 76,5x90 cm, pochodzi z przełomu XVII i XVIII w. Autor obrazu jest nie znany. Przedstawia Matkę Boską trzymającą na prawym ręku, tulącego się do Niej Jezusa Chrystusa. Ten słynący łaskami obraz ozdobiony jest piękną, srebrną sukienką, która pochodzi z pierwszej połowy XVIII w.

Barokowy obraz Matki Bożej Miłosierdzia został podarowany parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny przez ojca Tobiasza Czechowicza z Jasnej Góry w 1700 r. Niemal od samego początku bytności obrazu w Piekoszowie doszło do licznych uzdrowień. Do dnia dzisiejszego w kościele zachowało się wiele udokumentowanych świadectw niezwykłych łask. 21 maja 1705 r., w święto Wniebowstąpienia Pańskiego, zebrani w świątyni ludzie widzieli jak po obrazie płynęły krwawe łzy.

Litwo! Ojczyzno moja! ty jesteś jak zdrowie;

Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie,

Kto cię stracił. Dziś piękność twą w całej ozdobie

Widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie.

Panno święta, co Jasnej bronisz Częstochowy

I w Ostrej świecisz Bramie! Ty, co gród zamkowy

Nowogródzki ochraniasz z jego wiernym ludem!

Jak mnie dziecko do zdrowia powróciłaś cudem,

Kochamy Cię, sławimy Cię, O Matko Trybunalska.

Błogosław nam, dopomóż nam,

Niechaj nam sprzyja Twa łaska.

To słowa pieśni do Matki Bożej Trybunalskiej z cudownego obrazu w piotrkowskiej świątyni Ojców Jezuitów, ukoronowanego 26 maja 2006 roku w Warszawie przez papieża Benedykta XVI. Korony dla Matki Bożej Trybunalskiej poświęcił sługa Boży Jan Paweł II w czasie audiencji generalnej 27 X 2004 roku w Watykanie.

Warto wyjaśnić skąd bierze się wezwanie Pani Trybunalska oraz skąd pochodzi sam święty wizerunek.

Od dawna w Myszkowie dużą czcią darzony jest obraz Matki Bożej Różańcowej. Dzisiejszy wizerunek, który znajduje się nad ołtarzem głównym jest kopią wizerunku Maryi z XVII w. Oryginał został przywieziony do Myszkowa w 1644 r. przez dominikanów z Krakowa. Z biegiem czasu obraz ulegał zniszczeniu i podjęto się namalowania nowego. Autorem XVIII-wiecznego dzieła jest Ciszewski – nadworny malarz artysta starosty Sokolnickiego Brińskiego. Wyposażona jest ona w XVIII-wieczną sukiennicę, która pochodziła z oryginalnego obrazu.

13 listopada 1875 roku, znany już w tym czasie z działalności apostolskiej Bartolo Longo sprowadził do Pompejów, do podupadłej parafii, wizerunek Maryi Różańcowej, który nazwał: Narzędziem do realizacji jednego z największych zamierzeń Bożego Miłosierdzia.

Ten fakt ożywił religijnie miejscową społeczność. Warto, zatem, poznać szczegóły związane z nabyciem obrazu i nadzwyczajne wydarzenia związane z wizerunkiem Najświętszej Maryi Panny.

Bartolo Longo gorliwy apostoł różańca, rozpoczyna starania związane z zakupem obrazu Pani Różańcowej. W jednym z neapolitańskich sklepów znalazł nawet odpowiedni obraz, jednak nie było go stać na jego zakup. Potem dowiedział się, że obraz ten nie odpowiadał wymaganiom prawa kanonicznego, które wówczas stanowiło, że święte obrazy muszą być namalowane farbą olejną, na płótnie lub drewnie. Ten wizerunek był natomiast papierowym oleodrukiem. W drodze powrotnej Bartolo rozmawiał na ten temat z zakonnikiem Alberto Radente, który opowiedział mu o obrazie, jaki pewna zakonnica, matka Conetta, przechowywała w swoim klasztorze.

Matka Boża (skrót: MB), Theotokos (gr. Θεοτόκος), potocznie: Matka Boska, Boża Rodzicielka, Bogurodzica albo Bogarodzica – jeden z dwóch (obok „Najświętsza Maryja Panna”) oficjalnych tytułów Marii z Nazaretu, matki Jezusa, używany m.in. w Kościele katolickim. W wersji współczesnej tytuł ten brzmi Matka Boga.

Przedborski obraz Matki Bożej powstał w XVI w., w środowisku artystów krakowskich. Jego autor pozostaje nieznany. Namalowany został farbą olejną na deskach z drzewa iglastego, o wymiarach 100 x 65 cm. Do Przedborza sprowadził go z Krakowa w 1618 r. ówczesny proboszcz, ks. Adrian Barski, na zamówienie Bractwa św. Anny. Srebrna, złocona sukienka zdobiąca wizerunek powstała w I poł. XVIII w. i prawdopodobnie wtedy też została umieszczona na obrazie. Korony i wizerunki aniołków pochodzą z początku XX w. Obraz znajduje się w XVII-wiecznym barokowym ołtarzu głównym w kościele pw. św. Aleksego. Zwany jest obrazem Matki Bożej Serdecznej.