Dom Rodzinny i środowisko, w którym żyła Karolina

Na lewym brzegu Dunajca, przy starym, wiodącym z Wołynia do Krakowa trakcie, w odległości ok. 20 km na północny zachód od Tarnowa, leży wieś Wał-Ruda - rodzinna wioska Karoliny. Niegdyś należała do klucza dóbr radłowskich, które do r. 1782, to jest do chwili przejścia przez rząd austriacki, stanowiły własność biskupów krakowskich.

Mieszkańcy Wał-Rudy nie należeli do zamożnych. Gleba tu była piaszczysta, częściowo podmokła wskutek bliskości Dunajca i jego dopływu Kisieliny. Na wyżej położonych miejscach rozciągały się pola uprawne - dworskie i chłopskie; od strony północno-zachodniej granicę tworzyły rozległe lasy radłowskie. Najbliżej lasu położony był jeden z czterech przysiółków Wał-Rudy - Śmietana. W przysiółku tym żyła rodzina Kózków.

Dzieciństwo i lata młodzieńcze

Jerzy przyszedł na świat 13 kwietnia 1871 r. we wsi Lugine w pobliżu powiatowego miasteczka Mariampol (obecnie Kapsukas) w północnej Suwalszczyźnie. Był ósmym i najmłodszym dzieckiem w rodzinie litewskich rolników Urszuli i Andrzeja Matulaitisów. Mając trzy lata stracił ojca, a siedem lat później umarła mu matka. Opiekę nad nim przejął jego starszy brat Jan, człowiek z natury surowy, wymagający dużo od siebie i od innych. Stąd też Jerzy już od dzieciństwa był poddany próbom cierpliwości.

Mając osiem lat zaczął chodzić do szkoły podstawowej w odległym o 5 km Mariampolu. Pokonywanie codziennie pieszo 10 km drogi, często w zimnie, deszczu lub śniegu stanowiło wielki trud dla chłopca. W szkole uczył go religii i przygotował do pierwszej Komunii świętej ojciec Wincenty Sękowski, generał Zakonu Marianów. Pomimo trudnych warunków, czasem braku własnych podręczników i odpowiedniego ubrania Jerzy uczył się dobrze. Gdy ukończył szkołę podstawową jego zdolnościami zainteresował się starszy brat Andrzej, student uniwersytetu moskiewskiego, który w okresie wakacyjnym przygotował chłopca do egzaminu wstępnego w gimnazjum mariampolskim.

Błogosławiony Czesław Odrowąż urodził się w Kamieniu Opolskim. Około 1218 r. wstąpił do zakonu dominikańskiego. Wracając do Polski, do Krakowa, założył klasztor Ojców Dominikanów w Pradze. W 1225 r., przybył do stolicy Dolnego Śląska. Już wtedy dał się poznać we Wrocławiu, jako wybitny kaznodzieja. Rok później ówczesny biskup wrocławski Wawrzyniec przekazał dominikanom kościół pw. św. Wojciecha, a rektorem świątyni, założycielem pierwszym przeorem wspólnoty zakonnej został właśnie bł. Czesław. To pierwszy moment, w którym zarysowały się związki Błogosławionego z miastem.

Franciszka Siedliska urodziła się w Roszkowej Woli koło Rawy Mazowieckiej 12 listopada 1842 roku w ziemiańskiej rodzinie Adolfa Siedliskiego i Cecylii z Morawskich. Otrzymała wszechstronne wykształcenie domowe. Od 1854 roku kapucyn o. Leander Lendzian przygotowywał ją do sakramentów I Komunii Świętej i Bierzmowania. Ten sam kapłan pozostał jej kierownikiem duchownym do 1879 roku. Ze względu na słaby stan zdrowia w 1860 roku wraz z rodzicami i bratem wyjechała z kraju i odbywała kuracje w uzdrowiskach zagranicznych (Austria, Niemcy, Francja i Szwajcaria). Wybuch Powstania Styczniowego uniemożliwił jej wcześniejszy powrót do Ojczyzny.

U schyłku pobytu zagranicą w 1864 roku w Cannes, uprzedzając ojca o swoim zdecydowanym postanowieniu oddania się Bogu w życiu zakonnym i złożyła prywatny ślub czystości. Po powrocie do kraju przebywała w rodzinnym majątku w Żdżarach koło Rawy Mazowieckiej oraz w Warszawie. W tym okresie złożyła profesję, jako tercjarka franciszkańska. W 1873 roku spowiednik o. Leander Lendzian potwierdził jej wieloletnie pragnienie życia zakonnego i ukazał szczególny wymiar woli Bożej, jako założycielki nowej rodziny zakonnej. W październiku 1873 roku Franciszka Siedliska udała się do Rzymu, gdzie otrzymała błogosławieństwo Ojca Świętego Piusa IX na złożoną przez siebie prośbę o zgodę papieża na założenie nowego zgromadzenia zakonnego.

Józefa urodziła się 11 grudnia 1820 roku w Algemesi w archidiecezji walenckiej (Hiszpania). Było to miasteczko rolnicze liczące 8 tys. mieszkańców, w którym była tylko jedna parafia, jeden zakon dominikański, jeden szpital, kilka centrów edukacyjnych. Ojcem Józefy był Franciszek Naval Carrasco, a matką Józefa Girbes. Miała pięcioro rodzeństwa. Ochrzczono ją w tym samym dniu, w którym się urodziła imonami Maria Józefa, ale bardzo szybko zaczęto ją nazywać tylko Józefą.Jej formacją religijną zajmowała się głównie matka. To ona zaraziła ją miłością do Maryi Dziewicę, której poświęcony był zakon dominikański położony niedaleko domu Girbesów.

Józefa była średniego wzrostu i budowy. Jej skóra była jasna i delikatna, a twarz owalna, otoczona brązowymi włosami. Jej oczy przykuwały uwagę, jako wyjątkowo jasne i głęboko patrzące. Uśmiechała się często, ale nikt jej nigdy nie widział śmiejącej się na głos. Ubierała się skromnie i na ogół w ciemne kolory. W wieku lat 18, 4 grudnia 1838 roku, przysięgła Bogu wieczne dziewictwo. W ten sposób jej serce stało się niepodzielne. Później stała się świecką karmelitanką Trzeciego Zakonu.

Dzisiaj przypada 30-ta rocznica męczeńskiej śmierci Księdza Jerzego Popiełuszki. Z tej okazji pragniemy wszystkim czytelnikom Jego niezwykłą sylwetkę.

"Via Ad Deum"

Ksiądz Jerzy Popiełuszko, to błogosławiony męczennik, niezłomny obrońca ludzkiej godności, zamordowany z nienawiści do wiary i Kościoła. To niezwykła postać, która odegrała doniosłą rolę w historii polskiego narodu i Kościoła.

Urodził się 14 września 1947 roku w Okopach, niewielkiej wsi na Podlasiu. Jego rodzice, Marianna i Władysław Popiełuszkowie, mieli pięcioro dzieci. Jerzy był ich trzecim dzieckiem. Rodzina ks. Jerzego, żyła bardzo skromnie. Prowadzili gospodarstwo, dlatego też dzieci już od wczesnych lat zaangażowane były w pomoc rodzicom.

Wacław Koźmiński urodził się 16 października 1829 r. w Białej Podlaskiej, w rodzinie inteligenckiej. Miał brata i dwie młodsze siostry. Był bardzo zdolny, po ukończeniu gimnazjum w Płocku, studiował na wydziale budownictwa warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Będąc w gimnazjum zaniechał praktyk religijnych, a w czasie studiów zupełnie stracił wiarę.

23 kwietnia 1846 r. został aresztowany pod zarzutem udziału w spisku i osadzony w X pawilonie Cytadeli Warszawskiej. Wówczas ciężko zachorował; powracając do zdrowia, przemyślał dokładnie swoje życie i nawrócił się. Uwolniony z więzienia po blisko roku, podjął dalsze studia, a jednocześnie prowadził bardzo surowy tryb życia.

Błogosławiony Wincenty Kadłubek to postać niezwykła, to pierwszy uczony i historyk dziejów ojczystych. Urodził się około 1150 roku. Przyjmuje się, że należał do rodu Lisów, a jego ojcem był możny palatyn Stefan, brat wojewody krakowskiego Mikołaja (Mikory). Pierwsze nauki pobierał bł. Wincenty w Stopnicy, a następnie udał się do Krakowa, gdzie uczęszczał do szkoły katedralnej, w której wykładał nauki uczony biskup krakowski Mateusz Cholewa.

Mieszkańcy Warszawy wielokrotnie zwracali się do niego w czasach różnych zagrożeń i niebezpieczeństw. Zawsze otrzymywali pomoc, dlatego z wdzięczności ustanowili go patronem miasta. Marcin, bo takie imię na chrzcie otrzymał bł. Władysław, urodził się około 1440 roku w ubogiej rodzinie mieszczańskiej w Gielniowie koło Opoczna, leżącym obecnie w województwie mazowieckim.

W kwietniu 1462 roku rozpoczął studia w Akademii Krakowskiej. Jednak w sierpniu tego samego roku przerwał je i wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych, zwanych obserwantami, a w Polsce - bernardynami. Otrzymał imię Władysław.