XXIII Niedziela Zwykła, Rok C

Mdr 9, 13-18b; Ps 90 (89), 3-4. 5-6. 12-13. 14 i 17 (R.: por. 1); Flm 9b-10. 12-17; Ps 119 (118), 135; Łk 14, 25-33


"Czy naprawdę chcemy być Jego uczniami? To pytanie jest skierowane do wszystkich idących za Nim. Ważna jest bowiem tylko relacja, jaka zachodzi między sercem człowieka a sercem Jezusa. Zbawiciel właśnie o to pyta, dając nam wskazówki, przy pomocy których możemy sobie na to pytanie odpowiedzieć w całej prawdzie.
Mówi najpierw coś, co nie tylko nas zaskakuje, ale też wydaje się sprzeczne z całą Jego nauką, a zwłaszcza z tym, co dotyczy miłości. Stwierdza bowiem: „Jeśli ktoś przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem” (Łk 14,26).

XXI Niedziela zwykła, Rok C

Iz 66, 18-21; Ps 117 (116), 1-2 (R.: Mk 16, 15); Hbr 12, 5-7. 11-13; J 14, 6; Łk 13, 22-30

Dzisiejsza Ewangelia rozpoczyna się od zdania, że "Jezus, nauczając, szedł przez miasta i wsie". W tym zdaniu odkrywamy Jezusa, któremu mocno zależy, by ze swoją nauką dotrzeć wszędzie. To wielkie staranie dotarcia ze Słowem Bożym musimy bardzo wziąć pod uwagę. On z tego starania, tak jak dawniej gdy żył, tak i dzisiaj nie rezygnuje, we współczesnym naszym świecie. Od razu rodzi się pytanie: czy ja spotykam się należycie i głęboko z tą nauką Jezusa w moim mieście czy wsi? Jakie jest moje słuchanie Słowa Bożego podczas niedzielnej Mszy Świętej? Czy oprócz posiadanego pięknego Pisma Świętego na półce, sięgam po nie i rozważam? Nie chodzi Jezusowi tylko w tym docieraniu o przestrzeń geograficzną. A co się dzieje z tym docieraniem w przestrzeń naszego "miasta i wsi", jakim jest moje serce?

XX Niedziela Zwykła, Rok C



Jr 38, 4-6. 8-10; Ps 40 (39), 2-3. 4. 18 (R.: por. 14b); Hbr 12, 1-4; J 10, 27; Łk 12, 49-53


Ogień spełniał rolę oczyszczającą i pozwalającą na odróżnienie podróbki od oryginalnego towaru. Ogniem rozpalonym przez Jezusa jest Jego nauczanie odsłaniające pierwotne objawienie Boga, zasłonięte przez judaistyczną tradycję. Nauczanie Jezusa różni się tak radykalnie od nauczania tego świata, że podział w społeczeństwie z jego powodu jest nieunikniony.

XIV Niedziela zwykła, Rok C


Iz 66, 10-14c; Ps 66 (65), 1-3a. 4-5. 6-7a. 16 i 20 (R.: por. 1); Ga 6, 14-18; Kol 3, 15a. 16a; Łk 10, 1-12. 17-20



Pole z dojrzewającym zbożem, na którym brakuje robotników – tym żywym obrazem wziętym z codzienności posługuje się Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii. Kiedy żniwo jest dojrzałe, należy się spieszyć. Nie można zbyt długo czekać. Czas nagli. Kiedy plon nie zostanie w porę zebrany może się zmarnować. Może zostać zniszczony przez złą pogodę. W ten sposób rolnik może stracić owoc swojej pracy.   W słowach Jezusa z dzisiejszej Ewangelii można wyczuć także pewne przynaglenie: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało”.

VII Niedziela Wielkanocna, rok C


Wniebowstąpienie Pańskie


Dz 1,1-11; Ef 1,17-23; Łk 24,46-53


Pan Jezus rozpoczyna rozstanie ze swoimi uczniami od przypomnienia ostatnich, bardzo ważnych wydarzeń ze swojego życia, mówiących o Jego śmierci, ale i o zmartwychwstaniu. Już wcześniej zanim Jezus został wydany, mówił im o tych samych wydarzeniach, przygotowywał ich do tego, co miało się stać. Jednak uczniowie słuchając tych zapowiedzi zatrzymywali się tylko na zapowiedziach wydania Jezusa, cierpienia i Jego śmierci, a nie pamiętali o Zmartwychwstaniu. Jezus na nowo wraca do tych wydarzeń, aby podkreślić wiarygodność swoich słów, a szczególnie, że one się spełniły. Jest to bardzo ważne, że Pan Jezus powraca do wiarygodności swoich słów, ponieważ to co chce za chwile powiedzieć, ma znowu wielkie znaczenie i Jezusowi zależy, żeby zostało to przyjęte już z inną świadomością i żeby uczniowie mieli zaufanie do tego, co mówi.

VI Niedziela Wielkanocna, Rok C

Miłość do Chrystusa nie jest miłością bez wzajemności. Bo przecież Bóg pierwszy nas umiłował i posłał Syna swojego, aby człowieka zbawić. Każdy z nas, który okaże Chrystusowi miłość ten, jak zapewnia dziś Pan będzie umiłowany przez Ojca Mojego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie. Tylko kochający się nawzajem, chcą wszystko wiedzieć o kochanym człowieku i objawią sobie nawzajem wszystkie swoje tajemnice. Tak jak w miłości między ludźmi, tak i jest w miłości między Bogiem a człowiekiem.

IV Niedziela Wielkanocna, Rok C

Niedziela Dobrego Pasterza

J 10, 27-30

Jezus podobnie jak pasterz, który broni owce przed złodziejem lub drapieżnikiem musi być gotowy do zapłacenia wysokiej ceny, jeśli chce odpowiedzialnie wykonać pracę. Jezus za swoje owce odda życie. Ludzie, którzy uwierzyli w Niego mogą być pewni pełnej ochrony ze strony Boga. Jezus mówi do swoich krytyków: również i wy nie wyrwiecie Mi owiec, które dał mi Ojciec. Chrystus potwierdza teraz to, co nazywał wcześniej nowym narodzeniem, zbawieniem, życiem wiecznym. W Jerozolimie ogłasza największą obietnicę skierowaną do tych, którzy uwierzyli, że Jezus jest jedno z Ojcem i naśladują Go: „ja im daję życie wieczne. Nie zginą na wieki i nikt nie zabierze ich spod mojej ręki”.

Niedziela Palmowa Męki Pańskiej, Rok C

Łk 19, 28-40

Iz 50, 4 - 7, Ps 22, Flp 2, 6 – 11, Łk 22, 14 – 23, 56

Dzisiaj wkraczamy w najważniejszy tydzień roku liturgicznego. Wielki Post zostaje ukoronowany Wielkim Tygodniem. Po nim nadchodzą święta paschalne. Podobnie jak Jezus przygotowywał siebie i Apostołów na cierpienie i śmierć, tak samo my uczestnicząc w obrzędach Wielkiego Tygodnia mamy wejść w te tragiczne i pełne przeszywającego bólu i męki Chrystus pragnie, abyśmy w ten sposób przygotowali się na paruzję.

V Niedziela Wielkiego Postu,Rok C

J 8, 1-11

Wobec kobiety oskarżonej o cudzołóstwo, Jezus nie zaprzecza i nie zaciera prawdy. Konsekwentnie stroni od jakiegokolwiek matactwa. Nie łagodzi też towarzyszącego sprawie cierpienia. Również nie wybiela i nie usprawiedliwia w jakikolwiek sposób oskarżonej. Jasno określa jej winę.W sprawie o cudzołóstwo Jezus zastosował rewelacyjną taktykę. Nie złamał prawa nakazującego karać za ten grzech śmiercią. Nie okazał pobłażliwości oskarżonej. Wydał wyrok.

IV Niedziela Wielkiego Postu, Rok C

Łk 15, 1-3. 11-32

Po przeczytaniu dzisiejszej Ewangelii nasza wyobraźnia przywołuje znane obrazy pastwisk, ludzi utrudzonych pracą na roli, którzy wracają do swoich domów. Czasami przychodzi nam na myśl piękny syna marnotrawnego i przebaczającego, wzruszonego Ojca. Czytaliśmy w dzisiejszej Ewangelii: „Zbliżali się do Niego wszyscy celnicy i grzesznicy aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie: Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi”. Pan Jezus rozmawiał z grzesznikami, co więcej siadał z nimi do stołu. Wszystko w tym celu, aby ich utrwalić w przekonaniu, że Bóg jest zawsze gotów do okazania miłosierdzia. Spróbujmy w tym kontekście przyjrzeć się postaciom dzisiejszej Ewangelii.

III Niedziela Wielkiego Postu, Rok C

Łk 13, 1-9

Jezus został poinformowany o okrutnym ukaraniu przez żołnierzy rzymskich judejskich przestępców, lecz nie okazuje żadnej oznaki nienawiści czy chęci zemsty, gdy ludzie opowiadają mu o okrucieństwie Piłata i jego żołnierzy. Wzywa słuchaczy, by wyciągnęli wnioski z nieoczekiwanej śmierci innych, nawrócili się i przygotowali na sąd. Niektórzy słuchacze Jezusa wymagają poruszenia, bo są ociężali i nie przynoszą owocu. Odwraca uwagę od Piłata i przestępców, a zwraca się do obecnych, by pokazać, że grzech niewiary jest równie wielki jak przestępstwo karane śmiercią. Grzech niewiary powoduje śmierć duchową, wieczną, jego skutki sięgają znacznie dalej niż skutki śmierci fizycznej.