Przychodzi moment, w którym zostawiają wszystkie niezałatwione sprawy, goniące terminy, wciąż odkładane spotkania – bo przecież „nie ma czasu” – i… milkną. Idą na adorację, wyjeżdżają na rekolekcje, udają się na pielgrzymkę albo zamykają się w swoim pokoju, wyłączają telefon i otwierają Pismo Święte. Po co? By usłyszeć Tego, który w ciszy mówi najgłośniej.

Psychologowie twierdzą, że cisza uczy bycia uważnym, pomaga w poznaniu siebie i trwaniu w autentycznych bliskich relacjach. Podobnego zdania jest o. Jan Paweł Konobrodzki OSB z Tyńca. „W ciszy chodzi przede wszystkim o spotkanie ze sobą. Brak informacji i bodźców z zewnątrz powoduje, że człowiek nie zajmuje się byciem dla kogoś i może posłuchać siebie, by dojść do harmonii i spokoju, posłuchać tego, co w nas woła o uwagę. Ludzie często myślą, że są niezastąpieni, że inni sobie bez nich nie poradzą, a zapominają, że mogą spotkać siebie. Wiadomo, że chodzi w tym też o spotkanie z Jezusem, ale Jezus przecież chce pomagać nam żyć” – mówi benedyktyn. Nic więc dziwnego, że klasztor w Tyńcu stał się popularnym miejscem. Niektórzy przyjeżdżają tu, by po prostu – bez pośpiechu i obowiązków – pobyć w ciszy. Choćby noc z 31 grudnia na 1 stycznia to często wybierany termin odwiedzin tynieckiego opactwa. Na tak nietypowego sylwestra niektórzy rezerwują miejsce nawet z rocznym wyprzedzeniem.

Zawołanie św. Benedykta to najprostsza i najlepsza recepta na świadectwo wiary w środowisku zawodowym. Mamy w Polsce to szczęście, że niemal sto procent członków społeczeństwa rozpoznaje podstawowe pojęcia wiary katolickiej. Wielu przyjmuje wartości z niej wypływające oraz stara się nimi żyć na co dzień.

Prawdomówność, rzetelność, poszanowanie własności i godności każdej osoby oraz jej pracy w naturalny sposób wypływają z wiary w Boga. Pierwszym świadectwem wiary w pracy jest rzetelność i uczciwe wykonywanie swoich zadań. To, że jestem człowiekiem wiary, powinno promieniować z zadań, które wykonałem, z mojego podejścia i zaangażowania. Aby tego dokonywać, zawsze potrzebna jest inspiracja, jakaś wewnętrzna energia, która nas w pracy prowadzi. Człowiek wiary czerpie ją z modlitwy, Eucharystii i życia we wspólnocie Kościoła.

Bardzo często próbujemy zachowywać się kulturalnie wobec Pana Boga, żeby przypadkiem Mu nie przeszkadzać. Podejmujemy więc działania na własną rękę, ale rezultaty bywają rozczarowujące.

Ewangeliczny Jair zrobił odwrotnie – nie zważał na to, co powiedzą inni, kiedy z wiarą błagał Mistrza, by uratował od śmierci jego córkę.

Jezus był otoczony tłumem ludzi. Wielu przyszło z ciekawości, w pogoni za sensacją, a inni, aby spotkać Boga i zmienić życie. Jezus nie postrzegał tłumu jako zbiorowiska ludzi, ale zawsze dostrzegał pojedyncze osoby z ich unikalną historią, dlatego nie przywiązywał wagi do tego, że Jair był przełożonym synagogi. Dzisiaj także Jezus patrzy na każdego z nas z wielką troską i miłością.

Gdy głębiej zastanowimy się nad Chrztem i Bierzmowaniem zauważymy, że te sakramenty, mimo dzielącej je odległości czasowej bardzo ściśle łączą się ze sobą. Oba są wtajemniczeniem sakralnym człowieka, przez odpowiednie znaki i obrzędy, do pełniejszego wzrastania w wierze.

Orędzie fatimskie jest ciągle aktualnym apelem Boga, abyśmy nieustannie troszczyli się o prawość sumień. Jednym z jego najważniejszych przesłań jest wezwanie do pokuty i nawrócenia.

Fatimskie orędzie przypomina o konieczności wiary w Chrystusa. Uświadamia jej niezbywalną wartość, a także potrzebę odwoływania się do Bożego miłosierdzia oraz budowania komunii z Bogiem. Wskazuje pomoc, jaką pragnie być dla wszystkich ludzi Niepokalane Serce Maryi. Orędzie jest więc szkołą życia w łasce Bożej. Uczy prawdziwej miłości i pokoju, będących owocem przyjęcia Ewangelii i życia nią.

W tym świetle pokuta staje się przyczyną prawdziwej radości. Smutek z powodu grzechów w dobrze przeżywanej postawie pokutnej zmieniony zostaje w radość, będącą darem Ducha Świętego. Jest to radość wynikająca z dobra, jakim staje się nawrócenie własne oraz bliźnich; radość z przezwyciężenia zła dobrem pochodzącym od miłosiernego Boga.

Pamiętne słowa Jezusa wypowiedziane w chwili umierania na krzyżu nie są w żadnym wypadku słowami zwątpienia w obecność Boga przy Nim w tak trudnej chwili, chwili wielkiego cierpienia. Jezus wypowiadając te słowa doskonale wie, że Jego Ojciec jest w tym cierpieniu, że nie opuścił swojego Syna do samego końca. Dlaczego więc Jezus wypowiada te słowa, które mogą świadczyć o zwątpieniu? Co chce w ten sposób przekazać patrzącym na Niego ludziom, którzy stali pod krzyżem często też kierując pod Jego adresem urągające słowa? Jezus ukazuje w ten sposób swoje człowieczeństwo, cierpienie nie tylko Boga, ale także człowieka – cierpi jak człowiek, odczuwa ból tak jak człowiek, jest przez ten krótki czas sam z tym ogromnym cierpieniem. Potwierdzeniem faktu, że Jezus do końca był zjednoczony ze swoim Ojcem świadczą słowa Jezusa: ”Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mego” (Łk 23,46).

Powyższym tematem rozpoczynamy cykl artykułów poświęconych różnym problemom społecznym jak i tymi, które są związane z naszą wiarą, Kościołem, religią. Wszystkie omawiane sprawy, problemy to część naszego ziemskiego życia, życia, które często uważamy za porażkę, za piekło lub za wielkie szczęście - w zależności od tego jak człowiekowi to życie się układa. Pragniemy więc przybliżyć choć trochę rozwiązań, które mogą nam pomóc w codziennym życiu, zarówno tym fizycznym jak i duchowym. Na ile mogą one pomóc - będzie to zależało od tego jak bardzo sami będziemy chcieli sobie pomóc i jak bardzo uwierzymy w to, że jest ktoś, kto bardzo pragnie abyśmy byli szczęśliwi, zarówno tutaj na ziemi, jak i po śmierci.

Warunkiem podstawowym modlitwy jest chcenie. Chcieć się modlić. W niej poznajemy swoją drogę do nieba. Modlitwa jest poufnym, bardzo osobistym i przyjacielskim przebywaniem z Bogiem z tym, o którym wiemy, że nas kocha. Trzeba być przygotowanym na to, że pojawi się pragnienie zakończenia czasu przeznaczonego na modlitwę. Oczekujemy w większym stopniu chwili końca rozmyślania, niż troski o dobre, mądre myśli, które się pojawiają. Niezwykle trudno jest w takim stanie o skupienie.

Tym, co pozbawia chęci modlitwy jest z jednej strony szatan, z drugiej zaś ludzka natura. Opanowuje nas ciężar przenikający całe ciało, serce i umysł. Dochodzi przede wszystkim opór, aby przekroczyć próg świątyni. Nie dokonamy tego sami. Potrzebne jest wzywanie mocy, która jest z Boga.

Nikt z nas nie może opisać wyglądu Ducha Świętego. Wiemy i czujemy Jego obecność poprzez znaki. Są nimi płomienie, które oczyszczają i oświecają umysły oraz serca, a co najważniejsze wypełniają je odwagą i uzdalniają do składania świadectwa o Jezusie. Kolejnym znakiem jest podmuch wiatru, który zgromadził ludzi dobrej woli wokół Wieczernika. Jest nim również postać gołębicy zstępującej na Jezusa w czasie Jego Chrztu w Jordanie.

Na kręte drogi naszego życia i naszej wiary, została nam dana Matka Syna Bożego oraz Matka wszystkich ludzi. Maryja – pełna pokory, wiary i zaufania Słowu Boga. Gdy spojrzymy na Nią zauważymy niewiastę niczym niezwracającą na siebie uwagi, cicha, zasłuchana w Słowo Boże, odkrywająca bliskość Boga, ciesząca się Jego obecnością w pokoju i radości serca.