Życie jest nieustannym poszukiwaniem przyjaźni po drogach i bezdrożach, po pustych przestrzeniach tak zatłoczonych nieobecnością, że trudno odnaleźć tam kogoś bliskiego, człowieka, osobę.

Przyjaźń domaga się dialogu

Przyjaźń domaga się dialogu z ukochaną osobą, domaga się dialogu z ukochanym Bogiem. Pragniesz przyjaźni i miłości? Wsłuchaj się w swoje serce, by usłyszeć zapis twoich pragnień i tęsknot. Odnajdziesz w nich frazy i zdania czekające na wypowiedzenie, gdy przyjdzie czas przyjaźni i miłości.

Jeszcze przed Środą Popielcową, przypomniała mi się porysowana słonecznymi, rozedrganymi hieroglifami tafla Jeziora Galilejskiego. Obraz jeziora sprzed czterech lat pobudził moją wyobraźnię. Zobaczyłem Jezusa z podniesionymi rękami w łodzi Szymona, przemawiającego do znieruchomiałego na brzegu i wpatrzonego w Niego tłumu. Wydawało mi się, że Ewangelista Łukasz (Łk 5, 1-11) słowa Jezusa na żywo zapisuje, na spokojnej powierzchni jeziora.

Słowa migocące słonecznym blaskiem, drgają, są jak żywe. A później jeszcze, wydawało mi się, że widzę dwie łodzie wypełnione po brzegi złowionymi rybami i rybaków znieruchomiałych z zadziwienia. A Szymon klęczy przed Mistrzem z Nazaretu i coś do Niego mamrocze.

W dzień Uroczystości Bożego Narodzenia podarował nam Kościół przejmującą Ewangelię św. Jana, Apostoła, umiłowanego ucznia Jezusa (J 1, 1-18). Dlaczego w tym dniu? Jezus dopiero się narodził w betlejemskiej szopie, a Jan jeszcze nie wszedł w historię Syna Człowieczego. Rozmyślając o narodzeniu Jezusa zacząłem też rozmyślać o Autorze Ewangelii, który dopiero trzydzieści lat później spotkał swojego Mistrza z Nazaretu i zakochał się w Nim bez reszty, zakochał się w Słowie, które było na początku.

Pomyślałem, że wydarzenia w Betlejem, to historia Boga, który zakochał się w człowieku, a wydarzenia w życiu Jana, to historia jego niezwykłej miłości do Jezusa. W Ewangelii napisanej przez Jana zamknięte są wydarzenia sięgające praczasu i wszystkie inne, poprzez Nazaret, Betlejem, Golgotę, aż po kres ludzkiej historii w nowej ziemi i w nowym niebie. Jest to niezwykły zapis historii miłości Boga do człowieka. Może uda ci się odnaleźć również historię miłości twojej i Jezusa. Zatrzymaj się, więc nad tajemnicami, które są jedynie ułomnymi strzępami moich felietonowych refleksji nad historią miłości Boga i człowieka.

Kochani,

Zamiast śnieżnej i mroźnej zimy przyszedł czas słoneczny i ciepły.

Na przekór wyobrażeniom, pragnieniom i prawom natury

Świat coraz bardziej zmienia swoje oblicze.

I coraz częściej pojawiają się znaki na niebie.

W cieple i światłości podświadomie poszukujemy dobra i piękna

I nie potrafimy zrozumieć zła otaczającego nas i wypełniającego ludzkie serca.

Minęła wiosna i lato, i jesień nabrała rozpędu. Wczoraj nawet po raz pierwszy zaczął padać śnieg. Przez ponad pół roku nie byłem w stanie zatrzymać się w biegu pośród spraw i wydarzeń, które mnie pochłonęły. Nie byłem też w stanie zanurzyć się w głębi myśli, by wydobyć z niej coś sensownego. Są takie dni, a nawet miesiące, kiedy wypełnia nas pustka. Napisanie jednego zdania wymaga wysiłku. Taki też był ten mój czas.

Przypomniałem sobie, że dzisiaj jest wtorek, 13 października, dzień fatimski. Dołączyłem, więc intencję mszalną do intencji innych ojców za tych, których kocham, noszę w sercu i nieustannie we wtorki za nich sprawuję Najświętszą Ofiarę. Zacząłem sobie przypominać imiona a wszelkie trudne sprawy powierzać Ojcu Niebieskiemu. Pomyślałem, jak zwykle, o ciężko chorej Ani, która mimo złych prognoz wciąż ufa i wierzy w miłosierdzie Boże.

Niedziela Palmowa i Wielki Tydzień, Wielka Noc Zmartwychwstania są jakby streszczeniem historii świata, która jest historią niezwykłej miłości Boga do człowieka, do Ciebie i do mnie. Jezus został skazany na śmierć i wyrok w tym samym dniu został wykonany. Ale śmierć bez miłości nie miałaby sensu, a cała historia Jezusa byłaby jedynie zwyczajną tragedią. Tymczasem miłość Boga do każdego z nas nadała śmierci Jezusa sens i mimo dramatyzmu wydarzeń ostatecznie wypełniła świat światłem życia i zmartwychwstania.

Wydarzenia jednego tygodnia pokazują z całą ostrością dramat Boga, ale i dramat człowieka. W postaciach z Ewangelii możemy odnaleźć współczesnego człowieka, jego zachowania, postawy, także te patologiczne, możemy odnaleźć i siebie. Chociaż okoliczności historyczno-cywilizacyjne są odmienne, w pewnych sytuacjach zachowujemy się podobnie, jak uczniowie i słuchacze Jezusa, oraz jak ci, którzy Go skazali i ukrzyżowali.