Każdego dnia zmagamy się ze złem, doświadczamy pokus. Nikt nie jest od nich wolny.

Święty Piotr pisał: „Bądźcie trzeźwi! Czuwajcie! Przeciwnik wasz, diabeł, jak lew ryczący krąży, szukając, kogo pożreć. Mocni w wierze przeciwstawcie się jemu” (1 P 5, 8). Św. Paweł uwrażliwiał uczniów na fakt, że „anioł ciemności” przyjmuje postać „anioła światłości” (por. 2 Kor 11, 14).

Taktyka kamuflażu

Duchowej walki często nie widać, jej symptomy mogą być trudne do zauważenia – toczy się niejako pod powierzchnią życia. Przeciwnik świetnie się maskuje, ma do dyspozycji tysiące przebrań i kamuflaży. Nie jest jakimś „bezkształtnym złem” czy „tylko” prostym brakiem dobra – jak się dziś próbuje naiwnie tłumaczyć. To realna osoba. Niezwykle inteligentna, wypełniona nienawiścią i żądzą destrukcji.

Ile razy jestem w kaplicy jasnogórskiej, wydaje mi się, że Matka Boża patrzy tylko na mnie. Uśmiecha się do mnie. Potem rozmawiamy na różne tematy.

Z ostawiam u Niej wszystko, czym żyję. Lżej mi wtedy. Wiem, że myśli o mnie cały czas. Wiem, że mnie naprawdę rozumie. Odjeżdżam spokojny, radosny, wypoczęty – inny. Na Jasnej Górze biorę głęboki oddech. Ale pozostaje wciąż aktualne pytanie: czego sobie nasza Matka życzy?

Posłuszna Słowu

„Gdy [Jezus] to mówił, jakaś kobieta z tłumu krzyknęła do Niego: «Błogosławione łono, które Cię nosiło, i piersi, które ssałeś». Lecz On rzekł: «Tak, błogosławieni raczej ci, którzy słuchają słowa Bożego i [go] przestrzegają»” (Łk 11, 27). Jeden ze świętych napisał, że ważniejsze od tego, że Maryja jest Matką Jezusa Chrystusa, było to, że była posłuszna Słowu Bożemu z miłością i radością. Od początku do końca. Od zwiastowania po Kalwarię. Cicha, niezłomna, cierpliwa pracownica w winnicy Boga. Tak było na ziemi, tak jest i teraz w niebie. Nie zawsze była fizycznie ze swoim Synem. Ale z pewnością szła za Nim wszędzie myślą, modlitwą, sercem, cierpieniem.

W trwającym Roku Miłosierdzia rozmyślamy nad najpiękniejszym przymiotem Boga i człowieka. Być miłosiernym to dać drugą szansę, przebaczyć, pomóc temu, kto jest w trudnej sytuacji. Jak dobrze jest spotkać miłosiernego człowieka, rodzinę lub cały naród. Czy to możliwe?

Przed prawie osiemdziesięciu laty św. s. Faustyna Kowalska zapisała w Dzienniczku słowa, które do dziś emocjonują, napawają dumą i radością Polaków, a niektórych może zatrważają: „Gdy się modliłam za Polskę, usłyszałam te słowa: Polskę szczególnie umiłowałem, a jeżeli posłuszna będzie woli mojej, wywyższę ją w potędze i świętości. Z niej wyjdzie iskra, która przygotuje świat na ostateczne przyjście moje” (nr 1732).

Każdego człowieka dotyka zranienie płynące z frustracji, rozczarowania, zmartwienia, nie doświadczenia w wystarczającym stopniu miłości rodziców. Dlatego doświadczamy potrzeby przebaczenia, aby żyć w pokoju wewnętrznym, spokoju sumienia, żyć w jedności z sobą oraz z innymi, a przede wszystkim, – aby „dać świadectwo Prawdzie”. Niejednokrotnie jesteśmy skazani na :  ciągłe poczucie winy, pamiętanie urazów, życie przeszłością w takim jej wymiarze, na który ciągłe się nie zgadzamy, oraz pragnieniem zemsty. W tej sytuacji jedynie przebaczenie może nas uwolnić od żalu, niszczącego wolność wewnętrzną człowieka. Przebaczenie jest uzdrowieniem tego, co w człowieku chore: jego pamięci, uczuć, wyobraźni, pragnień. Pozostaje ono nadal najlepszym środkiem na przezwyciężenie niszczycielskiego urazu, który w sobie nosimy.

Był rok 2003. Pewnego dnia zostałem poproszony o poprowadzenie rekolekcji dla pustelników w Teksasie. Byłem wtedy młodym kapłanem, wydawało mi się, że będzie to wspaniała przygoda… aż do momentu przekroczenia bramy pustelni.

Na ogromnym obszarze stało kilkanaście domków w odległości ok. 20 min spacerem. Dalej, we wszystkich kierunkach, rozciągały się nieużytki. Miejscem jednoczącym małe pustelnie był niski budynek, w którym mieściła się kaplica, kuchnia i jadalnia. Pustelnicy ­codziennie rano spotykali się na Eucharystii, a w niedziele cieszyli się wspólnym obiadem. Pozostały czas spędzali na modlitwie i pracy w samotności. Tym, co najbardziej mnie zdziwiło, był widok trzech młodych pustelników. Zapytałem jednego z nich: „Czy wiesz, że tu się nic nie wydarzy, że nic nie osiągniesz, że tu powoli umierasz?”. Mężczyzna uśmiechnął się i odpowiedział pogodnie: „Wiem”. Został dla mnie największym i najodważniejszym bohaterem.

Bojaźń Boża, to pełne czci odczucie świętości Boga. Objawia się ono w wiernej służbie człowieka, to znaczy, w zachowywaniu tego, co jest mu zlecone, w wypełnianiu obowiązków i w ascezie.

Bojaźń Boża prowadząca do oczyszczenia, nazywana jest przez Kasjana początkiem i strażniczką zbawienia. Ćwiczenie w bojaźni Bożej jest, według Bazylego, jednym z pierwszych kroków na drodze zbawienia. Kto się nie boi Pana, niech będzie błogosławiony. Człowiek doświadczając świętości Boga, nie czuje się przybity, lecz podniesiony i uwolniony od uczucia bezsensowności czy życiowego strachu.