XVIII Tydzień Okresu Zwykłego, Rok C

Jr 28,1-17; Ps 119,29.43.79-80.95.102; Mt 4,4b; Mt 14,13-21



Cóż zatem Jezus czyni w tym fragmencie Gdy usłyszał o ścięciu Jana Chrzciciela, „oddalił się stamtąd w łodzi na miejsce pustynne, osobno”. Jan Chrzciciel był głosem przepowiadającym nadejście Mesjasza. Był tym, który dzięki Duchowi Świętemu wiedział więcej i rozumiał więcej niż inni. On też bardziej ukochał. Choć może to być niezrozumiałe dla wielu z nas, Jan szczególnie ukochał Jezusa. Po pierwsze - więzy krwi. Byli przecież krewnymi.

XVII Tydzień Okresu Zwykłego, Rok C


2 Kor 4, 7-15; Ps 126 (125), 1-2ab. 2cd-3. 4-5. 6 (R.: por. 5); J 15, 16; Mt 20, 20-28


Jezus już trzy razy powiedział o swojej zbliżającej się śmierci i zmartwychwstaniu. To, co Jezus zapowiada staje się w odbiorze uczniów nieuniknione. Dlatego budzi smutek, niezrozumienie, rodzi pytania o przyszłość i konsekwencje Jego śmierci dla uczniów. Łatwiej można zrozumieć zapowiadaną śmierć, trudniej zmartwychwstanie.

XVI Niedziela Zwykła, rok C

Jr 2, 1-3. 7-8. 12-13; Ps 36(35), 6-7ab. 8-9. 10-11 (R.: por. 10a); J 15, 15b; Mt 13, 10-17


Po pierwszej przypowieści o siewcy uczniowie zauważyli zmianę w nauczaniu Jezusa. Wśród słuchaczy są tacy, którzy uwierzyli w Niego i tacy, którzy pod wpływem przeciwników Jezusa mają coraz więcej wątpliwości. Przypowieści mogą być zrozumiane przez tych, którzy będą chcieli stać się pełnymi uczniami Jezusa. Najbliżsi uczniowie mają wiarę, która czyni ich zainteresowanymi poznaniem Boga. Dlatego otrzymują więcej, bo są bardziej otwarci. Jezus może z nimi rozmawiać o tajemnicy królestwa, czyli ukrytych dawniej planach Boga, które oni jako pierwsi mogą poznać. W centrum tego planu jest uzdrowienie, czyli zbawienie ludzi. W tym celu uczniowie zostali rozesłani do miejscowości Galilei, aby odsłonić przed ludźmi tajemnice królestwa Bożego ukazane przez Jezusa. Dlatego, że poszli za Nim, Bóg im doda to czego nie może dać tym, którzy nie mają ich wiary.

XVI Niedziela Zwykła, rok C



Pwt 30,10-14; Kol 1,15-20; Łk 10,25-37

Gość w dom – Bóg w dom! To piękne polskie przysłowie potwierdza się w dzisiejszym pierwszym czytaniu i w Ewangelii. Abraham czuwał przed swoim namiotem, a gdy zauważył wędrowców, zaprosił ich do siebie. Przez to zaproszenie i swoją gościnność zaprasza i przyjmuje samego Boga. Przecież nie wiedział, siedząc u wejścia do swego namiotu, kim był ów nieznajomy człowiek, a raczej trzy osoby, a mimo to ich zaprosił. Pokłoniwszy się im głęboko, rzekł: „O Panie, jeśli jestem tego godzien, racz nie omijać swego sługi!”. Nie pozwolił przejść obok bez wyświadczenia mu posługi. Podobnie i Marta, gospodyni domu z dzisiejszej Ewangelii, wraz ze swoją siostrą, goszcząc u siebie Jezusa, przyjmują samego Boga. Bóg bowiem zawsze jest w drodze do człowieka, ale człowiek musi Go zaprosić do siebie, a nawet nalegać, aby wstąpił. W przeciwnym wypadku jego dom, czyli jego życie, pozostanie puste i ubogie. Bóg przychodzi często w niewygodnym dla nas czasie i nie w takiej postaci, w jakiej Go oczekujemy. Dlatego musimy czuwać, aby Go zauważyć i rozpoznać, zaprosić i usługiwać Mu.

XV  Tydzień Okresu Zwykłego, Rok C


Mi 2, 1-5; Ps 10, 1-2. 3-4. 7-8. 14 (R.: por. 12b); Mt 11, 29ab; Mt 12, 14-21


Po uzdrowieniu w szabat człowieka z martwą ręką i po rozejściu się wieści o szukaniu przez przywódców religijnych sposobu na zabicie Jezusa, On oddalił się na tereny mniej zaludnione. Decyzje przywódców nie wystraszyły ludzi, którzy uwierzyli w Niego i Go potrzebowali.
Jeszcze nie przyszedł czas, w którym zostanie wydany w ręce przeciwników, dlatego Jezus pozostaje w częściowym ukryciu. Pracuje tylko z ludźmi zainteresowanymi, unika kontaktu z przeciwnikami.
Jeszcze wprost, a nie jak później w przypowieściach, mówi do ludzi idących za Nim o tym kim jest. Coraz więcej opisów Pisma odpowiada o Jego życiu, którego zebrani są świadkami.

XV  Tydzień Okresu Zwykłego, Rok C


Iz 38, 1-6. 21-22. 7-8; Iz 38, 10. 11. 12abcd. 16 (R.: por. 17b); J 10, 27; Mt 12, 1-8


Ewangelista Mateusz pokazuje początki otwartych sporów pomiędzy Jezusem a przedstawicielami przywódców i nauczycieli religijnych. Jezus nie jest wrogiem Tory ani szabatu, sprzeciwia się jedynie rozbudowaniu prawa szabatu, gdzie w mnogości ludzkich przepisów ginie słowo Boże.

XV  Tydzień Okresu Zwykłego, Rok C

Iz 26, 7-9. 12. 16-19; Ps 102 (101, 13–14ab. 15-16. 17-19. 20-21 (R.: por. 20); Mt 11, 28; Mt 11, 28-30


Jezus przyszedł do nas, aby nam powiedzieć: „Nie lękajcie się! Niosę wam uzdrowienie ciała i ducha. Nie lękajcie się! Niosę wam zbawienie. Nie lękajcie się!" W serca wlewam nadzieję. Nie lękajcie się! Przyjdźcie do Mnie. Przyjdźcie do Betlejem. Przyjdźcie do groty małej, lichej, ale całej promieniejącej światłem Boskiej miłości.

XV  Tydzień Okresu Zwykłego, Rok C

Iz 10, 5-7. 13-16; Ps 94 (93), 5-6. 7-8. 9-10. 14-15 (R.: por. 14a); Mt 11, 25; Mt 11, 25-27

Jezus powołał Dwunastu i przygotował ich do służby przez nauczanie. Na lekcje praktyczne udaje się do miejscowości, z których pochodzą uczniowie i tam pokazuje im sposób głoszenia ewangelii. Odwiedza ich rodziny, znajomych i przyjaciół, ich synagogi. Krewni uczniów już wiedzą z kim oni są związani. Prawdopodobnie i tam ludzie są uzdrawiani i uwalniani z mocy demonów.

XIV Tydzień Okresu Zwykłego , Rok C


Oz 11, 1. 3-4. 8c-9; Ps 80 (79), 2ac i 3bc. 15-16 (R.: por. 4); Mk 1, 15; Mt 10, 7-15


Królestwo Boże jest przestrzenią miłości i przez nią przestrzenią zawierzenia. Dowód zmusza do przyjęcia czegoś niezależnie od tego, czy nam to odpowiada, czy nie, i w tym sensie pozbawia nas wolności. Natomiast miłość może wyrosnąć jedynie z wolności, jest ona wolną odpowiedzią na doświadczenie miłości. W ogóle miłości nie można udowodnić. Można dać jej świadectwo i takim świadectwem miłości jest „znak Jonasza”, czyli śmierć, pogrzebanie i zmartwychwstanie Jezusa. Jednak, jak to wiemy z relacji po zmartwychwstaniu, Pan Jezus nie ukazał się nikomu, kto wcześniej w Niego nie uwierzył. Nie starał się udowodnić swojej racji, udowodnić, że jest oczekiwanym Mesjaszem. Spotkać mogli Go jedynie ludzie, którzy Go kochali. Prawdziwymi znakami Jego posłania były gesty miłości względem ludzi, gesty, które stanowiły odbicie miłości Boga–Ojca. Jeżeli ktoś w takich gestach nie był w stanie rozpoznać kogoś posłanego przez Boga, to inne znaki nie mogły do niego przemówić.

XIV Tydzień Okresu Zwykłego , Rok C


Oz 10, 1-3. 7-8. 12; Ps 105 (104), 2-3. 4-5. 6-7 (R.: por. 4b); Mk 1, 15; Mt 10, 1-7


Jezus zakończył samodzielnie wykonywaną misji. Zabrał uczniów w podróż misyjną, także do ich rodzinnych miejscowości, aby obserwowali, co On czyni. Teraz z licznego grona uczniów wybiera dwunastu apostołów, swoich posłańców i rozpoczyna z nimi szkolenie misyjne. Najpierw wyjaśnia treść przesłania, czyli obwieszczenia mającego uczynić imię Jezusa znanym, a potem opisuje metodę głoszenia. Bóg potwierdzi słowa uczniów tak jak potwierdza słowa swojego Syna, Jezusa przez uzdrowienia chorych, wskrzeszanie umarłych, oczyszczanie trędowatych i usuwanie demonów. Każdy z Dwunastu apostołów wcześniej uwierzył, że Jezus jest Mesjaszem i każdy już wcześniej dawał o Nim świadectwo. Każdy z nich został wcześniej wezwany, aby być jego uczniem. Teraz staną się pierwszymi samodzielnymi misjonarzami, reprezentantami Boga w świecie, którzy nie spoczną zanim nie dotrą z wieścią o Jezusie do każdego człowieka. Jezus nie szukał ludzi do sprawowania władzy, ale zdolnych do wykonania misji polegającej na rozsławianiu Jego imienia.

XIV Tydzień Okresu Zwykłego, Rok C



Oz 2, 16. 17b-18. 21-22; Ps 145 (144), 2-3. 4-5. 6-7. 8-9 (R.: por. 8a); Por. 2 Tm 1, 10b; Mt 9, 18-26


Ewangelista Mateusz pokazuje Jezusa teraz jako posiadającego władzę nad śmiercią, a także leczącego z choroby szczególnie trudnej do wyleczenia dla pobierających wysokie wynagrodzenia lekarzy.
Przynajmniej dwie osoby szukają pomocy Jego. Najpierw dostojnik, którego Marek przedstawia jako Jaira, przełożonego synagogi, prosi o przywrócenie do życia dwunastoletniej córki. Na dogodną okazję oczekuje też kobieta nieuleczalnie chora od dwunastu lat.