III Tydzień Okresu Wielkanocnego, Rok C

Dz 8, 1b-8; Ps 66 (65), 1-3a. 4-5. 6-7a (R.: por. 1); J 6, 40; J 6, 35-40

Jezus mówi wyraźnie: „Duch daje życie! Ciało na nic się nie przyda!” Jak mało współczesny świat zwraca się w stronę Ducha! Jest ślepy i głuchy! Tyle odkryć, tyle nagromadzonej wiedzy! A to, co jest podstawą istnienia – Duch - nadal traktowane jest z pobłażaniem, lekceważeniem lub jest zupełnie pomijane. Czy to możliwe, aby współczesny człowiek naprawdę nie zdawał sobie sprawy z istnienia tej sfery!? Czy to pycha tak go oślepiła, że wpatrzony w swoją wiedzę czuje się panem świata?! Czy klęski żywiołowe, zjawiska pogodowe ostatnich lat nie czynią człowieka choć trochę pokorniejszym?

III Tydzień Okresu Wielkanocnego, Rok C

Dz 7, 51-59; 8, 1; Ps 31 (30), 3cd-4. 6 i 7b i 8a. 17 i 21ab; J 6, 35; J 6, 30-35

W jakim znaczeniu Jezus mówi, iż nie będziemy więcej pragnąć ani łaknąć? czy odnieśliśmy te słowa do siebie i rzeczywiście zadaliśmy sobie pytanie: „Na ile przyjąłem ten Chleb? Na ile z wiarą i otwarcie ten Chleb przyjmuję? Na ile przestałem pragnąć wszystkiego innego? Na ile sam Bóg stał się moim pragnieniem?” To dosyć trudne, bo człowiek stale związany jest z różnymi rzeczami i sprawami, z osobami. Stale zajęty jest różnymi obowiązkami, stale ma przed sobą różne zadania; albo sam je stawia, albo ktoś mu je stawia. A więc nieustannie człowiek niejako zmuszony jest do tego, by dążyć do realizacji jakiegoś celu, by coś osiągnąć, coś zrobić, coś załatwić, coś zamknąć, otworzyć nowy etap, zajęty jest cały czas życiem wokół siebie.

III Tydzień Okresu Wielkanocnego, Rok C


Dz 6, 8-15; Ps 119 (118), 23-24. 26-27. 29-30 (R.: por. 1a); Mt 4, 4b; J 6, 22-29

Próba wiary uczniów na środku Jeziora Galilejskiego zakończyła się na brzegu jeziora. Ludzie nakarmieni chlebem i rybami poszukiwali Jezusa i Jego uczniów. Widzieli łódź odpływającą z samymi uczniami. Gdzie jest Jezus, co się stało w nocy na jeziorze?
Ludzie poszukujący Jezusa, którego chcieli obwołać królem odkryli tajemnicze przejście Jezusa przez jezioro. Przemieszczali się na łodziach i na lądzie pomiędzy miejscem cudownego ich nakarmienia, a Tyberiadą i Kafarnaum.

II Tydzień Okresu Wielkanocnego, Rok C

Dz 6, 1-7; Ps 33 (32), 1-2. 4-5. 18-19 (R.: por. 22); J 6, 16-21

Była noc, jezioro bardzo wzburzone, wysokie fale. Apostołowie przerazili się. Warunki, jakie ich otaczały pobudzały wyobraźnię. Do tego mała wiara, brak ufności. Ich serca napędzone strachem truchlały! A Jezus rzekł:” To Ja jestem, nie bójcie się!” Natychmiast znaleźli się przy brzegu, do którego zdążali. Nie przeżywaliby takiego lęku, gdyby w ich sercach nieustannie był Jezus, gdyby w ich wnętrzach nieustannie gościła wiara w Bożą Miłość, która jest nieskończona. Musimy zdać sobie sprawę z tego, że to, co mamy w duszy, tym żyjemy i to jest podstawą do odbierania świata, do tłumaczenia sobie otaczającej rzeczywistości.

II Tydzień Okresu Wielkanocnego, Rok C

Dz 5, 34-42; Ps 27 (26), 1. 4. 13-14 (R.: por. 4ab); Mt 4, 4b; J 6, 1-15

Czas przed Paschą ma tu swoją rolę. Pascha była wielkim świętem, pamiątką wyprowadzenia narodu wybranego z niewoli. Przypomnijmy sobie, że Izraelitów uchroniła przed śmiercią krew baranka, którą to krwią były wymazane drzwi ich domów. Oni zaś w pośpiechu spożywali mięso baranka, posilając się przed podróżą. Bóg wyprowadził ich z niewoli dokonując licznych cudów, czyniąc znaki. W ten sposób inne narody widziały działanie mocy Boga, Jego opiekę nad tym narodem. Teraz Jezus dokonuje cudownego rozmnożenia chleba i karmi wielkie tłumy. Nie mając prawie nic, sprawia, że nasyciły się tysiące. Czyni to przed Paschą, na wzgórzu. Często bardzo ważne wydarzenia dla narodu wybranego miały miejsce na wzgórzu, na wzniesieniach, na górach.

II Tydzień Okresu Wielkanocnego, Rok C

Dz 5, 27-33; Ps 34 (33), 2 i 9. 17-18. 19-20 (R.: 7a); J 20, 29; J 3, 31-36

Święty Jan Ewangelista komentuje świadectwo Jana Chrzciciela. W rozmowie Jezusa z Nikodemem mógł być poruszony temat akceptacji przez nauczycieli religijnych Jana Chrzciciela, i małej akceptacji Jezusa. Mesjasz jest nazwany “Przychodzącym” z góry, z nieba, z wysoka, a Jan Chrzciciel z ziemi. Przychodzący, Syn Boży, Jezus pochodzi z nieba, a Jan z ziemi.

II Tydzień Okresu Wielkanocnego, Rok C

Dz 5, 17-26; J 3, 16; J 3, 16-21

W dzisiejszym czytaniu mowa jest o świetle, o prawdzie i o duszy, która albo przyjmuje prawdę, światło, zwycięstwo - żyjąc nimi, albo ich nie przyjmuje, bowiem żyje ciemnością, grzechem. Współczesny świat nie przyjmuje zwycięstwa Boga. Współczesny świat jakże często wybiera ciemność, bowiem w ciemności ukryć można wszystko. Ciemne są uczynki świata, zatem świat woli ukryć się w ciemności. Dlatego tak żywe, mocne i agresywne są reakcje tych, których uczynki są ciemne i którzy dlatego wolą ukrywać się w ciemności. Nawet czyny swoje potrafią nazywać inaczej, aby zakamuflować zło, które jest zawarte w ich czynach. Tak bardzo boją się światła, tak bardzo boją się światłości. Ciemność w konfrontacji z jasnością, ze światłem musi ustąpić, jeśli to prawdziwe światło. Jeśli jest to prawdziwa światłość, wtedy ciemność ustępuje.

I Tydzień w Oktawie Wielkanocy

Dz 4, 13-21; Ps 118 (117), 1 i 14. 15-16. 18 i 21 (R.: por. 21a); Ps 118 (117), 24; Mk 16, 9-15

Jezus musiał przyjść sam, osobiście, by uwierzyli. Musiał stanąć przed nimi, pokazać im swoje przebite dłonie, rozmawiać, jeść, aby zaczęli się przekonywać, że to właśnie On. Człowiekowi bardzo trudno jest wyjść poza krąg własnego poznania zmysłowego, poza własną wiedzę, doświadczenie, poglądy, przyjęte opinie. Najlepiej czuje się w tym, co widzi, słyszy, dotyka, co już zna, co sprawdził. Jeśli coś jest odbiegające od jego wyobrażeń, jeśli coś wymaga od niego, by zaufał, wtedy czuje się trochę, jak zawieszony w próżni, w nowej zupełnie rzeczywistości, której nie zna. Nie może nigdzie znaleźć oparcia, nic pewnego, stałego, znanego. Nie ma poczucia bezpieczeństwa, które dają rzeczy dobrze mu znane, sytuacje, zdarzenia wcześniej przeżyte, zachowania w pewnych okolicznościach wyuczone. Nie patrzy wtedy w kategoriach prawdziwej wartości, w kategoriach Prawdy, ale w kategoriach, czy coś mu jest znane, wcześniej doświadczone, czy może to sprawdzić, zweryfikować.

I Tydzień w Oktawie Wielkanocy

Dz 4,1-12; Ps 118,1.4.22-25; Ps 118,24; J 21,1-14

Święty Jan Apostoł ukazuje nam scenę, w której Pan Jezus po raz kolejny pokazał się uczniom, tym razem zasmuceni uczniowie za przykładem św. Piotra, poszli łowić ryby. Pierwszy połów był nieudany, ale Pan nakazał im ponownie zarzucić sieci po prawej stronie. Każdy zapewne miał różne myśli w głowie i zapewne serca smutne z powodu odejścia Pana w tak tragiczny sposób. Jednak.....

I Tydzień w Oktawie Wielkanocy

Dz 3, 11-26; Ps 8, 2 i 5. 6-7. 8-9 (R.: por. 2ab); Ps 118 (117), 24; Łk 24, 35-48

Męka i śmierć Pana Jezusa pokazały, że takie pojmowanie rzeczywistości, do której przygotowywał swoich uczniów Rabbi z Nazaretu poniosło spektakularną klęskę. Ten, kto spodziewał się powstania przeciwko rzymskiej okupacji, musiał przeżywać gorzkie rozczarowanie.

Dialog ze Zmartwychwstałym, jaki odbywają uczniowie w drodze do Emaus, pokazuje, że niektóre aspekty nauki Jezusa trudne były do zrozumienia, nawet z perspektywy wydarzeń Wielkiego Czwartku i Wielkiego Piątku. Własna wizja zbawienia tak mocno tkwiła w sercach i umysłach uczniów, że dopiero łamanie chleba uzmysławia im, z kim dialogowali przez całą drogę.

Wielki Poniedziałek, Rok C

Iz 42, 1-7; Ps 27 (26), 1. 2. 3. 13-14 (R.: 1a); J 12, 1-11

Czyn ten ma być dla każdego z nas wzorem postawy wobec Boga. Ma pokazywać, jakie jest miejsce duszy przed Bogiem. Powinna ona nieustannie uniżać się wobec swego Stwórcy, uznawać swoją nicość wobec Jego wszechmocy. Ma czuć się Jego poddaną. Stąd to bycie twarzą przy ziemi. Chcąc wytrzeć włosami nogi Jezusa, Maria musiała się pochylić i swoją głowę trzymać przy samej ziemi oraz całkowicie uznać swoją nicość. Do wytarcia Jego nóg mogła przecież użyć ręcznika, lecz ona użyła cząstki siebie - swoich włosów. W ten sposób jeszcze bardziej oddała Mu cześć, uznając Jego wyższość, panowanie i przyjmując brak jakiegokolwiek znaczenia swojej osoby. Siebie zdeptała zupełnie, zdegradowała do roli nic nieznaczącego przedmiotu. Do namaszczenia użyła bardzo drogiego olejku. Dla przeciętnego, ubogiego Żyda był on niedostępny ze względu na swoją wysoką cenę. Maria wylała całą zawartość na Jezusa.