V Tydzień Wielkiego Postu, Rok C

2 Sm 7, 4-5a. 12-14a. 16; Ps 89 (88), 2-3. 4-5. 27 i 29 (R.: 37a); Rz 4, 13. 16-18. 22; por. Ps 84 (83), 5; Mt 1, 16. 18-21. 24a lub Łk 2, 41-51a

Jezus był „w tym, co należy do Jego Ojca”, od samego początku. To określenie „w tym, co należy do Ojca” nie oznacza tylko świątyni. To określenie oznacza wszystko, co należy do Ojca: sprawy, ludzie, wydarzenia. Jezus jest w Ojcu. A więc w Jego Miłości, otoczony tą Miłością, jest w samym centrum życia Boga i życia ludzkiego. Jezus jest w Bogu, a Bóg w Nim. To nie do końca zrozumiała dla nas tajemnica. Jezus jest we wszystkich sprawach swego Ojca, czyli zna je, wie o wszystkim, wraz z Ojcem zajmuje się każdą nawet najmniejszą rzeczą. Wszystko bowiem należy do Boga. Wszystko jest przez Niego stworzone. Wszystkim kieruje i wszystko prowadzi. Jezus będąc w Ojcu, czyni to razem z Nim. To może wydawać się niepojętym, ale Jezus, który jest istotowo jedno z Ojcem, stworzył wraz z Nim cały świat.

V Tydzień Wielkiego Postu, Rok C

Jr 20, 10-13; Ps 18 (17), 2a-3. 4-6a. 7 (R.: por. 7); J 6, 63b. 68b; J 10, 31-42

Jezus jest dobrym, doskonałym pasterzem ludu Izraelskiego. Za Nim idą owce i słuchają Jego głosu. Już nikt ich nie powstrzyma. Jezus ponownie jest w Jerozolimie i na pytanie czy jest Mesjaszem, Synem Boga odpowiada, że już wcześniej to potwierdził, ale oni nie uwierzyli, bo są owcami dotychczasowych pasterzy. Ci, którzy uwierzyli kiedy mówi do nich, że: "Ja i Ojciec jedno jesteśmy", oni rozumieją. Oni odkryli w Nim Boga, rozradowali się, bo okazał się ich Zbawicielem.

V Tydzień Wielkiego Postu, Rok C

Dn 3, 14-20. 91-92. 95; Dn 3, 52. 53-54. 55-56; J 3, 16; J 8, 31-42

Jezus nieustannie narażony był na ataki Żydów. Zarzucali Mu głoszenie nieprawdy, bluźnierstwo. Zarzucali, że posługuje się mocą szatańską. Twierdzili, że łamie Prawo, że nie przestrzega tego Prawa i pozwala, by jego uczniowie też go nie przestrzegali. Ich serca zamknięte na prawdę, czując jednak jej obecność i obawiając się o samych siebie, wynajdywały różne niby argumenty, by tylko Jezusa poniżyć, umniejszyć Jego autorytet i ukrócić narastającą popularność wśród ludu. Jezus jednak nie bał się ich słów. Po Jego stronie była Prawda, bo On sam był Prawdą, bo On sam z Prawdy pochodzi. I nauczał wszystkich, którzy otwierali serca, iż ta Prawda, którą jest On sam, którą im przyniósł, ma moc wyzwolenia. Prawda pochodząca od Niego, a więc od samego Boga, może uczynić ich wolnymi.

V Tydzień Wielkiego Postu, Rok C

Lb 21, 4-9; Ps 102 (101), 2-3. 16-18. 19-21 (R.: por. 2); J 8, 21-30

Przywódcy religijni nadal nie posiadają dowodu wystarczającego do oskarżenia Jezusa przed władzami rzymskim. Jezus wezwał do pójścia za Nim ludzi, którzy widzieli jak oskarżyciele kobiety odchodzili po słowach: "Kto z was bez grzechu, niech pierwszy rzuci w nią kamieniem". Wasi nauczyciele nie znają Boga, Ja Go znam.

V Niedziela Wielkiego Postu,Rok C

Iz 43, 16-21; Ps 126 (125), 1-2ab. 2cd i 4. 5-6 (R.: por. 3); Flp 3, 8-14; Jl 2, 13; J 8, 1-11

Postarajmy się dzisiaj wczuć w sytuację kobiety opisanej w tym fragmencie Ewangelii. Została przyprowadzona do Jezusa przez tłum Żydów. Po tym, co zrobiła, wg prawa mojżeszowego powinna zostać ukarana przez ukamienowanie. Oczywiście Żydom wcale nie chodziło o tę kobietę, czy o prawo, ale o to, by mieć argumenty na pojmanie Jezusa. Żydzi robili wiele hałasu. Popychali kobietę, krzyczeli, grozili, obrażali ją. Okazywali niekiedy bardzo dosadnie swój brak szacunku wobec niej. Postawili ją przed Jezusem oczekując sądu.

IV Tydzień Wielkiego Postu, Rok C

Jr 11, 18-20; Ps 7, 2-3. 9bc-10. 11-12 (R.: por. 2a); J 3, 16; J 7, 40-53

Każdy człowiek doświadcza w swym sercu niechęci do jednych osób, a do innych życzliwości. Serce do jednych lgnie podświadomie, innych odrzuca. Człowiek ulega swoim odczuciom, emocjom dając temu wyraz w słowach i czynach. Czyni to często bez zastanowienia. Można by rzec - nieświadomie, ale nie jest to do końca prawda. Człowiek jest przecież istotą rozumną. Ma tę możliwość, a nawet obowiązek posługiwania się darem, jaki otrzymał od Boga - rozumem. Ma też obowiązek kierowania swoim postępowaniem, odnoszeniem się do siebie i otaczającego świata tak, by nie krzywdzić nikogo, a szanować, budować, tworzyć, pomnażać dobro. Mimo to, człowiek nie zawsze kieruje się miłością, a raczej niechęcią, barkiem życzliwości do innych. Bez względu na to, jakie są powody odczuwania niechęci do drugiej osoby, stosunkiem dusz najmniejszych do innych powinna kierować miłość. Pielęgnując w sobie niechęć i wyrażając ją na zewnątrz czynimy zło wobec innych dusz, ale i wobec swojej własnej duszy. Zło nie działa w jednym kierunku. To broń obosieczna.

IV Tydzień Wielkiego Postu, Rok C

Iz 65, 17-21; Ps 30 (29), 2 i 4. 5-6. 11-12a i 13b (R.: 2a); Ps 130 (129), 5. 7; J 4, 43-54

Do Kany Galilejskiej przybył urzędnik z Kafarnaum, prosząc o wyleczenie jego śmiertelnie chorego syna. Urzędnicy króla Heroda Antypasa byli w większości judejskimi arystokratami pozostającymi pod wpływem kultury grecko-rzymskiej, według judaistycznych zasad ludźmi niezbyt religijnymi. W trudnej sytuacji urzędnik zwraca się o pomoc do Jezusa.

IV Niedziela Wielkiego Postu, Rok C

Joz 5, 9a. 10-12; Ps 34 (33), 2-3. 4-5. 6-7 (R.: 9a); 2 Kor 5, 17-21; Łk 15, 18; Łk 15, 1-3. 11-32

Widzimy postać starca, który wygląda powrotu ukochanego syna – wciąż ukochanego, mimo że trwoni rodzinny majątek. Ojciec czeka całymi latami i nie traci nadziei, że go ujrzy, że spojrzy na linię horyzontu i zobaczy jego sylwetkę. Pewnego ranka widzi zbliżającą się postać, w której rozpoznaje własne dziecko. Wybiega przed dom i wyciąga ręce w jego kierunku. W jednym momencie zdaje się zapominać o wyrządzonych mu przykrościach, o zawiedzionym zaufaniu. Dla niego liczy się tylko to, że dziecko znów jest przy nim, że je odzyskał. Syn zatapia się w ramionach ojca i opowiada, jak uległ pokusom świata, jak po zachwycie, po zachłyśnięciu się wolnością zorientował się, że klęczy nad korytem i moczy usta w świńskim jedzeniu; jak się zmobilizował i mimo wstydu zdecydował się na powrót do domu.

III Tydzień Wielkiego Postu, Rok C

Oz 6, 1-6; Ps 51 (50), 3-4. 18-19. 20-21a (R.: Oz 6, 6); Ps 95 (94), 8ab; Łk 18, 9-14

Bóg dał nam przykazania, abyśmy ich przestrzegali. Mówi, że jeśli będziemy je wypełniać, będziemy żyć, nie pomrzemy. Szczęście będzie w naszym domu, sercu i w duszy. Tak wiele osób przyjmuje starając się ściśle je stosować. Niestety większość z nas zapomina o najważniejszym i pierwszym przykazaniu - przykazaniu miłości. Bez tego przykazania wypełnianie pozostałych staje się „suchym” przestrzeganiem prawa, wywiązywaniem się z konkretnych przepisów, obowiązków, których niewykonanie skutkuje pewnymi restrykcjami. Zaczynamy być bardziej urzędnikami wobec Boga, a nie Jego umiłowanymi dziećmi. Swoim stosunkiem do Niego bardzo Go ranimy i popadamy w większy grzech.

III Tydzień Wielkiego Postu, Rok C

Pwt 4, 1. 5-9; Ps 147, 12-13. 15-16. 19-20 (R.: por. 12a); J 6, 63b. 68b; Mt 5, 17-19

Poprzez wieki oczekiwania wyobrażenia o Zbawicielu kształtowały jego obraz w sercach Izraelitów. Ten obraz Boga Ojca dającego prawo oraz Mesjasza wybawiającego naród z wszelkiej niewoli wykrzywił się, nie był czysty. Ludzkie słabości i ułomności człowieczej natury sprawiały, iż do praw danych przez Boga Ojca ludzie dopisywali swoje tłumaczenie, pewne odstępstwa, a nawet zmieniali pierwotne znaczenie praw i zasad. Żydzi żyli tymi regułami, tłumacząc często po swojemu, ku swojej wygodzie i serca ich nijak się miały do praw danych im przez Boga.

III Tydzień Wielkiego Postu, Rok C

Dn 3,25.34-43; Ps 25,4-9; Jl 2,13; Mt 18,21-35

Któż z nas nie potrzebuje przebaczenia? W małych, wielkich sprawach, przebaczają nam ludzie, przebacza nam Bóg. Może nawet nie zawsze jesteśmy w pełni świadomi, jak wiele otrzymujemy w momencie, gdy ktoś nam przebacza. Przecież nie musiał. A z drugiej strony Chrystus zaprasza nas dzisiaj do refleksji nad tym, jakie jest moje przebaczanie. Czy potrafię, chcę, staram się? Czy zdaję sobie sprawę, jak ważne jest to, aby przebaczyć z serca swemu bratu? Na pewno łatwiej przyjmować niż dawać przebaczenie, ale dlaczego to jest takie trudne? Rozważamy dziś słowa Chrystusa o nielitościwym dłużniku. Król darował mu jego olbrzymi, wprost niewyobrażalny dług, on sam postąpił zupełnie odwrotnie wobec człowieka, który winien był mu bardzo niewiele. Wraca pytanie dlaczego? Przecież sam „otrzymał” tak wiele, a za chwilę okazał się taki małostkowy. To wydaje się wręcz niemożliwe. Zwłaszcza gdy uświadomimy sobie ogromną różnicę jaka zachodzi między wartością dziesięciu tysięcy talentów, a sumą stu denarów.